απλανής

Φοβάμαι πως κάποια στιγμή σε μια πόρτα,  πίσω από μια λευκή κουρτίνα,  θα είμαι εγώ.  Μ΄ένα βλέμμα απλανές θα πλέκω χρωματιστές παιδικές κραυγές. Ανίκανη να αποδεχτώ το χρόνο που θα με φιλάει ρουφηχτά στο στόμα.  Θα πετάω πάνω από το Μαρόκο και θα ξεκουράζομαι στο λιμάνι της Καζαμπλάνκα.  Θα μου προσφέρω ένα ποτήρι Ατλαντικό Ωκεανό.  Θα το πιω μονορούφι.  Θα έχω κολικό.  Θα ψάχνω σιχαμερούς γιατρούς και ακτινολόγους.  Θα μου μιλούν μεγαλίστικα και θα τους απαντώ με βρεφικές κραυγές.  Οι αντιδράσεις μου θα είναι στο μηδέν.  Θα κάθομαι σε πέτρινες αυλές και ψαθωτές καρέκλες.  Θα κάνω στο μυαλό μου μια σχισμή μικρή και θα πουλάω μπαχάρια στο παζάρι.

Θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος δεν θα είναι μόνο λέξεις,  θα μυρίζει ξανά κι εγώ δε θα έχω μύτη.