Τα μπούτια από το κοτόπουλο, έχουν σχεδόν γίνει. Περιμένω το ρύζι. Τρελαίνομαι για δαμάσκηνα, αλλά δε ξέρω αν θα μου κάνουν καλό με όλο αυτό το ανακάτεμα στο στομάχι. Η γιατρούλα χθες είπε πως πιθανόν να έχω γαστρίτιδα. Τι θα πεί πιθανόν; Θα πει, μείνε μια βδομάδα χωρίς καφέδες να βάλεις μυαλό. Χαμογελούσε. Ήμουν μόνη στο ιατρείο της και τη φαντάστηκα να διαβάζει κάποιο μυθιστόρημα μέχρι το επόμενο ραντεβού. Σε προσγείωσα ε; Είχα μαζί μου μια μεγάλη ακτινογραφία θώρακα, πεντακάθαρη! Έφυγα με μιας βδομάδας υπομονή και το όνομα από ένα φάρμακο γραμμένο σ΄ένα μικρό τσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού. Το κράτησα στην τσάντα μου. Έκανα μια μεγάλη χειμερινή βόλτα με τον τεράστιο λευκό φάκελλο στα χέρια. Η θάλασσα έχει γούστο μόνο με καλή παρέα. Σου έχω πει; Στη θάλασσα, εκεί στο ύψος του μεγάλου κόκκινο κτιρίου που μοιάζει με παλιό εργοστάσιο, το έδαφος αποτελείται από χιλιάδες μπαλώματα που με την πρώτη ευκαιρία γεμίζουν βροχή. Τρία τέσσερα σκουριασμένα σκαλιά σε κατεβάζουν στο νερό. Βλέπω ζευγάρια να κουρνιάζουν εκεί, παρέα με μπύρες και αγάπη και ζηλεύω. Βλέπω φίλους να κουβεντιάζουν αγκαλιά και πάλι ζηλεύω. Βρέχει! Αυτή τη στιγμή βρέχει. Βρίσκεσαι 10000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτή την ώρα ίσως να έχεις πεινάσει. Ίσως να αγοράζεις από αυτά τα τεράστια λουκάνικα με κάποια ειδική γερμανική σως. Μπορεί και να σκέφτεσαι 10000 τρόπους πονηριάς. Όλα έχουν αλλάξει. Γαμημένος χρόνος, έχει αδειάσει το κεφάλι μου από το μυαλό μου και το έχει απλώσει με πορτοκαλί μανταλάκια να στεγνώσει. Έχεις ακούσει ποτέ βροχή πάνω σε τσίγκο; Μοιάζει με μουρμούρισμα, ή ψιθύρισμα. Σιγανή ποιητική απαγγελία. Αυτό! Αυτό που κάποτε μ΄έκανε γεμάτη με πάθος και ερωτηματικά και αγάπη ήσουν εσύ. Τα έγραψα όλα στα χαρτιά μου, ακόμη και το τέλος. Τώρα δεν έχω ούτε όμορφα ούτε άσχημα πράγματα να πω. Αυτή την άδεια μνήμη σπρώχνω κάθε φορά. Σα το άδειο πλαστικό μπουκάλι που δεν έχει λάδι, αλλά εσύ πεινάς. Και το στραγγίζεις γυρνώντας το ανάποδα με την ελπίδα πως κάτι θα βγάλει. Έστω και μια σταγόνα να σου γρασάρει τη σκέψη. Έστω μια!
No comments:
Post a Comment