άνθρωποι

H M.  λέει πως απολαμβάνει τον διττό μου εαυτό.  Η Α.  πριν από χρόνια είπε για το ζώδιο μου ότι είναι ''διπλό''.  Ο Κ.  με κατηγόρησε κάποτε ότι δεν με ήξερε.  Ο Δ. δεν θα με μάθει ποτέ.  Η Ρ.  λέει πως αναλύω υπερβολικά,  τόσο που της φαίνεται ότι ασχολούμαι με το δέντρο και χάνω το δάσος.

-

Έφαγα ένα πιάτο ζυμαρικά από το φαγητό της Μπ.,  μετά από μια σοκολάτα,  που προηγήθηκε ενός πακέτου μπισκότα και μιας μπάρας δημητριακών.  Αύριο,  στις 6.00,  η Δ. θα με βάλει σε μια σωστή υγιεινή σειρά.

-

Δεν μπαίνω σε πλαίσια παρά μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη,  τα πάντα μπορούν να συμβούν σε όλους και το εννοώ.

δώδεκα

O παππούς είχε ένα καφενείο,  με καρέκλες ψάθινες και ντουλάπια βαμμένα με βεραμάν λαδομπογιά.  Καμμιά φορά,  όταν η μέρα πήγαινε καλά,  άνοιγε το ντουλάπι και μου έδινε το αγαπημένο μου.  Γκαζόζα!
Στη μέση του μαγαζιού,  είχε βάλει ένα ποσοσφαιράκι.  Μαζεύονταν τ΄αγόρια,  μαζί και κάποιοι φαντάροι.  Ήμουν ερωτευμένοι με όλα τα αρσενικά..
Μια μέρα,  ένας αλφαμίτης με ρώτησε πόσο χρονών είμαι..  φορούσα ένα κόκκινο καρώ παντελόνι που φούσκωνε λιγάκι στον ποπώ και στην κοιλιά..
Δώδεκα του απάντησα..

Δεν μου ξαναμίλησε

φεγγάρι

Mερικά απογεύματα μοιάζουν με  μεσημέρια,  μόνο που αντί για ήλιος λάμπει το φεγγάρι..   Θέλω να τρώω απ΄όλα,  και μανιτάρια,  και χοιρινό με πράσα αυγολέμονο,  και νερό,  και μπύρα,  και σαλάτα με πολύ λεμόνι,  και λευκό ψωμί!
Είμαι τόσο κουρασμένη που σε παρακαλάω ''ξέντυσε με''.. '' δε θέλω ούτε να σκέφτομαι''..
Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο;  με ρωτάς..
Δε ξέρω από ζητούμενα εγώ,  ούτε από δεδομένα.  Άραγε όταν δεν θέλεις κάτι,  το κάνεις επειδή αύριο δεν θα μπορείς;
Αν πχ αυτό τον καιρό,  δεν είχες διάθεση για το αγαπημένο σου γλυκό,  αλλά ξέρεις ότι αύριο ίσως να μην το έχεις..  ή να μη διαθέτεις το ''μπορώ''  για να το απολαύσεις;
Και πως απολαμβάνεις κάτι για το οποίο δεν έχεις διάθεση αυτή τη στιγμή;

-

Ο Μάιος του 2012 ήταν ίδιος με τον Γενάρη του 2013.  αγέλαστοι.  Ρώτησα τότε τον γιατρούλη,  και μου απάντησε πως υπάρχει το ''''χάπι της χαράς'' ..  με ρώτησε,  να σου το γράψω;  κι όταν είδε την άρνηση στο πρόσωπο μου,  κουνησε το κεφαλι του σα να έλεγε,  ''τότε τι με ρωτάς''

-

Ήθελα να του πω,  δεν θα πάψω να ''ψάχνω''  ακόμη κι αν χρειαστεί να μπουσουλίσω ξυράφια με τη γλώσσα..  όσο είμαι ζωντανή..

ξημερωνυχτώνει

Eκεί κοντά στα δεκαπέντε,  έπρεπε να κάνω την επανάσταση μου.  Ή εγώ ή εσείς..  ή θα πάψετε να παραμυθιάζεστε ή με χάνετε δια παντός..
Οι δρόμοι ήταν πολλοί,  σχημάτιζαν ένα μεγάλο αστέρι,  διάλεξα τον πιό εύκολο κι ανώδυνο,  περπάτησα επάνω του πιστή,  στα δεξιά του δρόμου και με μηδαμινή ταχύτητα..  ποιός να με τρακάρει..  με ποιόν να έρθω σε ρίξη;  Νύχτωνε,  ξημέρωνε..  για χρόνια πολλά..  Ησυχίαααα..  ακόμη κι όταν γύρω υπήρχε κόσμος πολύς η ησυχία ήταν αφόρητη..  τόση που με κοίμιζε σα να κατάπινα τα χάπια με τις χούφτες.
Ωστόσο συνέχισε να ξημερωνυχτώνει..  ακόμη μέχρι τώρα

-

Όλοι αντέχουν περισσότερο χωρίς εμένα..

-

Πάλι θέλεις να αποσπάσεις την προσοχή Τασία;

σπασμένες πέτρες

Mέχρι το κόκκινο να γίνει πράσινο στο φανάρι,  γωνία Αριστοτέλους με Τσιμισκή,  εξαφανίστηκες.  Έμεινα να κοιτάζω το γκρίζο προς τη θάλασσα.  Ο παγωμένος αέρας των 6 βαθμών Κελσίου γινόταν σταγόνες νερού στη μύτη μου.  Οι γυναίκες φορούσαν γούνες και ήταν όμορφες χωρίς ντροπή.  Στο Ολύμπιον αγόρασα εισητήρια για τη βραδινή παράσταση..  Στο Ηλέκτρα Παλλάς,  ψηλά,  είχε κόσμο. Κάτι σα να τραβούσαν φωτογραφίες.  Έκανα τσιγάρο.  Στα δαχτυλίδια του καπνού σε είδα για άλλη μια φορά.  Φώναξες το όνομα μου,  δεν ξέρω πως,  αλλά όλο το σκηνικό ήταν ψεύτικο.  Ένας σκύλος αλήτης μου έδειξε τα δόντια του.  Λίγο πιο ψηλά,  ανάμεσα στην Ίωνος Δραγούμη και Βενιζέλου,  στο ύψος της Ερμού,  ήταν που αφήσαμε τα χνάρια μας στο χθεσινό μου όνειρο.


σ π α σ μ έ ν ε ς  π έ τ ρ ε ς
-

παράνοια

Γυρίσαμε την πλάτη σε κάθε συμβιβασμό και πήραμε το δρόμο πάνω από τις στέγες.  Οι πατούσες μας γυμνές και ιδρωμένες γλιστρούσαν στις κεραμιδένιες κλίσεις.  Κάποιες φορές κουραζόμουν κι έσκυβα να πιαστώ από τα βρύα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα σε σπασμένα μέρη.  Το χέρι σου ζεστό, κουνιόταν με ρυθμό πλάι στο σώμα σου,  δεν το άγγιξα.  Δεν ήταν από φόβο,  ήταν από συγκίνηση και δέος που κάναμε κάτι μαζί.  Ανοίγαμε δρόμο,  εκεί όπου  μόνο γατήσιο ένστικτο μπορούσε να περάσει.  Έτσι σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε,  σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε..  ματώναμε και γλύφαμε το αίμα ο ένας από τα χείλια του άλλου..  είχαμε επιμονή κι εγωισμό..  επιμονή, εγωισμός,  κι ήταν κι εκείνη η άγρια απόλαυση του κάθε φορά καινούργιου..  κι από άλλη πλευρά ιδωμένου..




π α ρ ά ν ο ι α
-

που πήγε εκείνη η πολύ σκόνη;

8.30 και νιώθω την ανάσα σου κάτω από τα σεντόνια μου..
Έπλυνα και μαγείρεψα για σένα..  σου χώνω μπουκιές στο στόμα,  μαζί με φιλιά σε χρώμα κόκκινο..
Σε πνίγω με ερωτήσεις,  τα χέρια μου ιδρωμένα κολλούν επάνω στους γοφούς σου..
Λατρεύω τα δάχτυλα σου να χαιδεύουν τον αυχένα μου,  κάνει ζέστη κι η γύμνια βοηθάει σε αλήθειες χιλιοειπωμένες,  γνώριμες..
Ίδιος δρόμος  /  άλλη γραμμή


Ένα αεροπλάνο φωτίζει τη νύχτα,  έξω από το παράθυρο μου..
Σαλιώνεις το αφτί μου..  κλείνω τα μάτια  /  μέσα τους εσύ..
Αυτός..  αυτό..  σήμερα.. ένα γράμμα  /  μια λέξη  /  ένα όνομα

Που πήγε εκείνη η πολύ σκόνη;

μαύρο.. γκρι.. λευκό..

Tις μέρες που ο ουρανός σου πέφτει στο κεφάλι,  βρες έναν έρωτα να σου γαμήσει το μυαλό..  βρες έναν έρωτα οτιδήποτε,  άνθρωπο,  πράγμα,  μουσική..  και ας τον να κατοικήσει μέσα σου..




κι ότι ήθελε προκύψει..