Wednesday, December 26, 2012

τι;





Στο μυαλό τυρκουάζ με κόκκινο,  στα μάτια ένα τοπίο ομιχλώδες,  τόσο θολό και τόσο στενάχωρο σα να βγήκε από ένα αργό αγγελοπουλικό δευτερόλεπτο.
Κάτι βουλιάζει σ ένα κύκλο από βούρκο.
Κάτι δεν είναι καλά..
Κάτι δε πρόκειται ποτέ να είναι καλά!

Στ΄αλήθεια οι πιο όμορφες στιγμές μου είναι αυτές που από πριν έχω σκηνοθετήσει κι ας υποστηρίζω τα αυθόρμητα.

Χριστούγεννα..  χριστούγεννα..  χριστούγεννα..  ίσως αν το πω πολλές φορές να το νιώσω.. ίσως πάλι μόνο να μαζευτεί σάλιο πολύ στο στόμα μου και θελήσω να το φτύσω..

Είμαι μπερδεμένη πολύ και θέλω να κλάψω στην αγκαλιά όσων δεν αγάπησα.

Είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι..  που τις νύχτες μεγαλώνει και θέλει να βγει σαν εμετός..

Είναι που η καθημερινότητα μου έχει πάρει όλες αυτές τις αγκαλιές μέσα στις οποίες θα μπορούσα να κουρνιάσω..

Είναι που θέλω να βγω στη νύχτα για ένα τσιγάρο και δεν..

Είναι που σήμερα δεν πήγα σε ένα ραντεβού που έπρεπε να έχω πάει!

Είναι που διπλώνω και ξεδιπλώνω το δέρμα μου κι αυτό καίει..  κρυώνει..  μυρμηγκιάζει..

Είναι που ο χρόνος φτάνει στο τέλος του κι εγώ ζω..  απλά ζω..

Είναι που με κοροιδεύω πως μοιάζω ''καλά''  απέναντι στα χειρότερα..

Είναι που θέλω να βγει από μέσα μου όσο νερό κουβαλάω..













Σε κουβαλάω..  ακόμη!

Friday, December 21, 2012

χθεσινοβραδινά





αυτά τα φιλιά στο στόμα..  μετά δε θέλεις να τα πλύνεις..  48 ώρες τουλάχιστον..

Friday, December 7, 2012

συσωρευμένα






Eίναι ασύλληπτο το πόσο εύκολα παραδινόμαστε / χανόμαστε θέλοντας να ακουμπήσουμε οπουδήποτε αυτή τη συσωρευμένη ποσότητα πάθους που ακούσια κουβαλάμε..

Tuesday, December 4, 2012

βελόνες νούμερο 5,5





Mέχρι που να πονέσει όλη η επιφάνεια της πλάτης,  κοιτάω τη λάμψη του ήλιου κατάματα,  Τρίτη πρωί,  ρουφάω τον καπνό μου και εκπνέω με δύναμη!
Οι ώρες που περνούν  δεν δείχνουν οίκτο,  είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να κάνω,  κι ας γυρεύω πολλές φορές την άκρη του κουβαριού.  Πλέκω με βελόνες νούμερο 5,5 κατάμαυρο νήμα για ένα κορίτσι που δε γνωρίζω και ψάχνω μικροσκοπικά λευκά λαμπάκια κρυμμένα σε τόνους λευκής γούνας χαζεύοντας μια πλαγιά σπαρμένη σιτάρι.
Φοράω εκείνο το άρωμα από ζάχαρη,  καμένο σουσάμι και κανέλα.
Σκάβω τούνελ,  περνάω το βουνό για να βρεθώ μπροστά σε ένα άλλο,  μεγαλύτερου μεγέθους.  Τίποτα συγκεκριμμένο παρά μια πάλη συνεχόμενη κι όλο αυτό ονομάζεται ''ζωή''!


di.na

Sunday, December 2, 2012

έ.. αυτό!





Που τη μια μέρα το χαμόγελο περισσεύει από τα χείλια σου,  κι ο ήλιος καίει τόσο που κατεβάζεις μια ιδέα το στόρι; Που ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα και πεταλούδες πετούν μέσα σου και γύρω;  Που πρώτη μέρα του Δεκέμβρη έχεις βγάλει το παλτό και χαζεύεις το πέταγμα των γλάρων;
Που νομίζεις πως έχεις τόσες ιδέες που δεν έχεις παρά να ανοίξεις τα πόδια και να γεννήσεις;  Που όλο το απόγευμα είναι δικό σου κι εσύ αποφασίζεις ταινιάκι χαλαρό και τρυφερό και αγαπησιάρικο;  Που υπολογίζεις τα υπέρ και τα κατά και λες δε μπορεί,  θα υπάχει κάπου μια γαλάζια αγκαλιά και για μένα;  Μια τόση δα;

Και την επομένη όλα μοιάζουν ένα μπερδεμένο κουβάρι;  Που όλα τα καινούργια πράγματα μοιάζουν ξαναμασημένα και παρωχυμένα;  Που ο ήλιος έδωσε τη θέση του στη γκριζάδα και τη βροχή;  Που τα χέρια σου είναι άδεια και κουλά;  Που δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα για να κλείνει προς το υπέρ κι όλα είναι από χέρι κατά;

Έ..  αυτό!