Aυτά τα μαύρα βαμμένα απογεύματα μου προκαλούν ναυτία. Θέλω να μπω μέσα μου και να ξανανοίξω το δέρμα μου πέντε μήνες μετά ακριβώς στην αλλαγή της ώρας του Μάρτη. Μοιάζω με λιοντάρι στο κλουβί, σήμερα, χθες και προχθές, γράφω σε χαρτιά τι ακριβώς με ενοχλεί αλλά κρύβονται τα γράμματα και πάλι δε βγάζω άκρη.
Έπαψε να μου προκαλεί το ενδιαφέρον ο Κ.
Ο Α. ακούσια με νανουρίζει έως ότου κοιμηθώ, κι ο Δ. με κρατάει στην αγκαλιά της πλάτης του όλη νύχτα.
Κανονίζω συνάντηση με προδιαγραμμένο μέλλον, την ίδια ώρα που το μέλλον όλων μας βρίσκεται σε κινήσεις και όνειρα ανέφικτα.
Θυμάσαι την περίοδο της χούντας που οι άνθρωποι μίλαγαν ψιθυριστά; Που οι ποιητές έκρυβαν τα ποιήματα σε κλειδωμένα συρτάρια και πως τα φώτα στα διαμερίσματα τις νύχτες ήταν στο κόκκινο των μπουρδέλων;
Θυμάσαι που νόμιζες πως σε ακολουθούν και πήγαινες στη δουλειά σου κάνοντας κύκλους και πάλι κύκλους για να ξεφύγεις από το τέρας;
Είναι το ίδιο πράγμα τώρα, αλλά με άλλο τρόπο..
Ίδιο κι απαράλλαχτο..
σ.
