Έχει πουλιά να κουτσουλάνε το πλακόστρωτο και υπογραμίζεται από όνειρα αλλοδαπών.
Πόσα βήματα;
Να περάσω τα φανάρια, κόκκινο, πράσινο, να στρίψω δεξιά, μετά ίσια, ύστερα μια αναπάντητη για επιβεβαίωση, η καρδιά μου δεν καλπάζει πια, η ανάσα μου δε χύνεται ορμητικά, το μυαλό μου δεν είναι σαλεμένο.
Τα έχω όλα γραμμένα σ ένα χαρτί και τα επαναλαμβάνω κάθε πρωί στον εαυτό μου. Όπως τις φορές που πηγαίνω στο super market και ξέρω τι χρειάζομαι.
Επιβεβαίωση.
Λόγια.
Γέλια.
Οικειότητα.
Αυθορμητισμό.
Μπλα μπλα.
Με ρωτάς, όχι επειδή σε νοιάζει μα για να πεις κάτι, ποιά ήταν η πιό χαρούμενη ώρα μου μέσα στην εβδομάδα που πέρασε. Σκέφτομαι λίγο και σου απαντώ ΑΥΤΗ!
Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, κουτσαίνω λιγάκι, το παθαίνω αυτό κάθε φορά που αφήνομαι σε ένα σημείο, δε με βλέπεις, στρώνω το παλτό μου, κρεμάω στον ώμο την τσάντα μου, μυρίζει παντού Άνοιξη ή είναι που κουβαλάω εσένα μαζί μου;
Αυτός ο χειμώνας ήταν δύσκολος πολύ μα δεν έχει νόημα να σου δώσω στο χέρι τους λόγους.. πάει, πέρασε..
