έχεις ένα τρόπο να πιάνεις το λαιμό μου σφιχτά, να φέρνεις το πρόσωπο σου κοντά στο δικό μου, να δαγκώνεις τα χείλια μου, να στρίβεις το λαιμό μου, να βρωμάει το χνώτο σου, να φωνάζω ''πονάω'' και να απαντάς πως ασχολούμαι με λεπτομέρειες!
έχω ένα τρόπο να έρχομαι κοντά σου, να σ αφήνω να αγγίξεις το λαιμό μου, να πλησιάσεις το πρόσωπο σου στο δικό μου, να δαγκώνεις τα χείλια μου, σχεδόν εκλιπαρώ να νιώσω το αίμα, αφήνομαι να στρίψεις το λαιμό μου, μεθυστική μυρωδιά το χνώτο σου, υπνωτισμένη σχεδόν φωνάζω ''πονάω'' κι ακούω μια φωνή βαθιά λες και μόλις έχω αναρρώσει από εγχείρηση λοβοτομής να μου λέει πως ασχολούμαι με λεπτομέρειες!
δεν έχω βιώσει σχέση με τόσες αντιφάσεις με τόσο εγωισμό με τόσο παραλογισμό με τόση πίεση με τόσα χτυπήματα μέσα σ ένα σκοτάδι ικεσίας, ένα παρακαλητό του τύπου ''δες με όπως πραγματικά είμαι και μη με χτυπάς'' ''μη με χτυπάς γιατί πονάω'' πονάω γιατί δεν είσαι αυτό που θα ήθελα'' ''σε θέλω όπως ακριβώς είσαι'' ''έχω γεμίσει μελανιές κοίτα'' ''πόσο μπορούν να κοιτάξουν τα μάτια σου όταν απαιτείς'' ''πόση δύναμη έχεις όταν πιέζεις'' ''πόση αδυναμία μπορείς να νιώσεις σε στιγμή αμηχανίας'' ''πόσο μπορείς να γδάρεις το εγώ του άλλου όταν σε φέρνει σε αμηχανία''
κοίτα δεν είμαι σάκος του μποξ για να προπονείς καθημερινά την επιβεβαίωση σου, δεν είμαι..
