σαν καθρέφτης

Kάτι μου κάνει αυτή η ώρα,  κάτι σαν να στέκομαι μετέωρη ανάμεσα σε εκατομμύρια κόκκους ερήμου.  Ένα αντίο,  και η αίσθηση του διαφορετικού,  μαζί με μια μικρή ποσότητα ''δήθεν''.  Τα αεροπλάνα,  παίρνουν μαζί τους ανθρώπους που αγαπάμε,  που θα θέλαμε να τους μοιάζουμε ή στην καλύτερη περίπτωση θα θέλαμε να έχουμε μια τόσο έντονη προσωπικότητα ώστε να θέλουν να μας μοιάσουν.
Είναι σα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη,  αλλά μέσα εκεί ''η άλλη''.
Ξέρεις,  ένα κλικ παραπάνω χάιδεμα από τη φύση πόσους πόντους δίνει;
Λίγο πιο εύστροφη,  λίγο πιο καλοφτιαγμένη,  λίγο πιο αεράτη,  λίγο..  ένα τόσο δα κι είναι σα να βλέπω εμένα αλλά στο αντίθετο μου.  Στην αρχή,  λειτουργούμε σαν τα συγκινωνούντα δοχεία.  Δίνουμε η μία στην άλλη ότι μας περισσεύει.  Συνήθως όμως λειτουργούμε όπως σ΄εκείνο το ανέκδοτο με το γρύλο.  Ένα κλικ κι αυτό μα η αλλαγή τεράστια.  Μάθαμε να πέφτουμε με τα μούτρα για να κλωτσήσουμε μετά.  Δε ξέρω που μαθαίνεται αυτό.  Πόσο παλιά μας τον φύτεψαν αυτό το σπόρο,  και ποιοί και γιατί.  Τι κουβαλούσαν στο κεφάλι τους δε ξέρω.
Τελικά,  βρέξει δε βρέξει το καλοκαίρι θα ξαναφανεί μήνες μετά.  Καλύτερα να βρέξει..  να γίνει η έρημος βροχή..