Δε ξέρω αν εγώ είμαι τόσο λίγη ή οι καταστάσεις τόσο μεγάλες ώστε να με προσπερνούν. Νιώθω σαν άτομο με ειδικές ανάγκες που δεν έζησε ποτέ στο περιθώριο, αλλά έζησε σ ένα δικό του περιθώριο.
Δεν έχω χέρια. Δεν έχω πόδια. Έχω κοιλιά αλλά δεν έχω μήτρα. Δεν έχω αιδοίο. Σα να μου τα πήραν ένα ένα, κι εγώ ηλίθια και καθυστερημένη χαμογελούσα με συγκατάβαση.
''Παρακαλώ, πάρ τε τα άλλωστε σε τι μου χρησιμεύουν εμένα''
Τα έδωσα όλα, κι ότι περίσσεψε το σκόρπισα εδώ κι εκεί σα να μην είχε καμμιά αξία.
Βλέπω πεινασμένους να σκαλίζουν στους κάδους των σκουπιδιών με κάτι μακριά σιδερένια μπαστούνια και να βγάζουν ένα πόδι, ένα χέρι, προχθές κάποιος έβγαλε κάτι που έμοιαζε με το στήθος μου κι εγώ γύρισα το κεφάλι αλλού να μη με βλέπω.
Πριν λίγο πάλι, κάποιος είχε ανάψει μια μεγάλη φωτιά στη μέση του χιονισμένου δρόμου και σε μια τεράστια χύτρα μαγείρευε το μυαλό μου.
Δηλώνω άγνοια για το πότε ακριβώς με εγκατέλειψε, παρ όλα αυτα είχα πάντα μια αφελή ελπίδα πως θα επιστρέψει. Σε ακμαιότερη κατάσταση. Μάταια!
Νιώθω τόσο άδεια κι ανασφαλής που αναρωτιέμαι αν ήταν ποτέ διαφορετικά. Υπήρξα ποτέ αληθινά γεμάτη; Υπήρξα ποτέ δυνατή; Έξυπνη;
Τις νύχτες μ επισκέπτονται εκείνα τα πουλιά που ψυθιρίζουν βρωμόλογα στ αυτιά μου. Είναι μαύρα και πολλά. Τσιμπούν όλο μου το σώμα και τα πρωινά ξυπνάω από φριχτούς πόνους και τόσο πρησμένη που δεν αναγνωρίζω το σώμα μου. Έχω καλύψει όλους τους καθρέφτες με άσπρα βαμβακερά πανιά.
Ήμουν ποτέ όμορφη; Επιθυμητή;
Εγώ; Επιθυμούσα πραγματικά ή προκαλούσα την επιθυμία; Να όπως τώρα που λέω να της ξαναστείλω ένα νεύμα. Γίνεται η επιθυμία να είναι αναγκαστική; Μήπως αν ξεκινούσε από υποχρεωτική και σιγά σιγά γινόταν και πάλι αυθόρμητη και πηγαία;
Καμμιά φορά χάνεις το νήμα και μετά από λίγο καιρό βρίσκεις τις άκρες του. Τώρα είναι χαμένο χρόνια. Γίνεται τόσο σιγά που στην αρχή δε παίρνεις είδηση. Μετά λίγο ψάχνεσαι κι έπειτα το συνηθίζεις. Από κει και ύστερα υπάρχει πισωγυρισμός; Μήπως έχει περάσει στην ανυπαρξία; Υπήρξε ποτέ; Κι αν ήταν δημιούργημα του μυαλού; Κι αν το μυαλό είναι αυτό που έχει βγει για βόλτα στην εξοχή; Κι αν δεν επιστρέψει;
Κι ο ύπνος; Τον αποζητάς; Κι αν στον επιβάλλουν; Ή αν σου τον επέβαλες εσύ; Κάτι σα φάρμακο δλδ για να καταπιείς τη ζωή! Ή πιο σωστά την καθημερινότητα. Ότι δεν αντέχεις τέλος πάντων.
Πρώτη μου φορά γυρνάω σα την αλεπού γύρω μου και δε μπορώ να πιάσω την ουρά μου. Ούτε από πουθενά αλλού μπορώ να πιαστώ. Όλα μου φαίνονται αέρας. Τίποτα. Και το χειρότερο η συνειδοποίηση πως πάντα το ίδιο συνέβαινε. Κι ας ζούσα εγώ τα κομμάτια μου. Κι ας χαμογελούσα. Κι ας νόμιζα πως ήμουν ευτυχισμένη..
*έχω να ετοιμαστώ, και μετά να πάω στους καλεσμένους μου
No comments:
Post a Comment