''δικός μου''

Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.  Με κούρασαν πια τα δε μπορώ.  Με παιδεύουν οι ίδιες μου οι επιλογές.  Κερδίζω εκείνο και χάνω το άλλο..

Προσπαθώ να μπω στη θέση σου..
Το πρώτο που θα ήθελα να γνωρίζω είναι το πως με βλέπεις..  μετά το τι περιμένεις από εμένα..  κι έπειτα το τι σε πληγώνει και σου δημιουργεί όλα αυτά τα απωθημένα που σε κάνουν να μου μιλάς μ' αυτό τον απαίσιο τρόπο..

Μετά σκέφτομαι πως υπάρχει άλλη μια λύση..
Να ξεχάσω τελείως την ύπαρξη σου..
Σκέφτομαι τα υπέρ και τα κατά.  Θα κερδίσω την ησυχία μου,  ίσως και την αξιοπρέπεια μου..  θα χάσω κάποιον που σχεδόν μια ζωή θεωρούσα ''δικό μου''  άνθρωπο..

Θα περάσω σε μια άλλη θεωρία..  ''δικός μου''  άνθρωπος δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ..  δε λέω για αυτούς που είναι καθημερινά δίπλα σου και είναι γιατί έχουν αποδείξει ότι αξίζει να είναι..
Λέω για σένα που ήσουν ο από τους λίγο παραέξω..
για σένα που έχεις χρησιμοποιήσει ότι κι αν σου έχω πει για να μπήξεις τα νύχια σου στο δέρμα μου..  αλλά ήσουν πάντα εκεί..  έστω κι έτσι δεν προφασίστηκες ποτέ το δε μπορώ ή το δε θέλω..

Λέμε θα πιούμε καφέ,  μου ζητάς ένα τέταρτο παράταση στο ραντεβού,  για να φέρεις καφέ από το αγαπημένο μαγαζί που είναι στο κέντρο και δυσκολεύεσαι να παρκάρεις..
Περνάμε μια ώρα και κάτι μαζί ( έχουμε να βρεθούμε πάνω από μήνα)  κι αντί να έχουμε περάσει τόσο όμορφα που να μη θέλω να τελειώσει η συνάντηση,  δε βλέπω την ώρα να φύγω,  κι σαν επακόλουθο έχω μια αρνητική και πικρή γεύση εδώ και μια βδομάδα..  και θα την έχω για άλλον ένα μήνα..
μέχρι να φύγει τελείως και μετά πάλι από την αρχή..

Και να μου τηλεφωνείς δέκα λεπτά μετά,  αφού έχω κατέβει από το αυτοκίνητο γιατί;
Αφού μου έχεις δημιουργήσει τέτοιο πονοκέφαλο που δε μπορώ να σου μιλήσω..
Σου το λέω και τι μου απαντάς;
''αν δε θέλεις να ξαναπιούμε καφέ δε πειράζει,  δε με πειράζει καθόλου''

''Πήρες για να μου πείς πως δε σε πειράζει αν δε ξαναπιούμε καφέ;''  σου απαντώ
Και μου έκλεισες το τηλέφωνο..

Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου λέω,  ''δικός μου'' άνθρωπος δεν υπάρχει,  είναι δικό μου εφεύρημα για τις δύσκολες στιγμές.. χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα..