αν

6.30 το απόγευμα,  ημέρα σάββατο.  Τσάι με μέλι και λεμόνι και αλκοόλ.  Ο λαιμός μου τσούζει μέρες τώρα και τα πρωινά έχω μια ελαφριά βραχνάδα στη φωνή.  Αν μιλούσαμε ακόμη στο τηλέφωνο όπως τότε θα το καταλάβαινες.  Αν..  σε κρατούσα στο ''πάντα'',  σήμερα θα με ρωτούσες γιατί έχω αυτή την τρυφερή μπάσα χροιά στη φωνή.  Θα με ρωτούσες τι έκανα χθες βράδυ.  Θα σου απαντούσα όπως πάντα
 ''μα τίποτα''
Δεν θα με πίστευες.

Τώρα λοιπόν που το ''για πάντα''  έφυγε σου λέω πως είμαστε πιο ειλικρινείς και γελάς.  Σου λέω πως έχουμε πια αυτό που θέλαμε ο ένας από τον άλλο.  Εγώ την ειλικρίνεια σου κι εσύ την ηρεμία μου.  Μετά μου λες
 ''όχι δεν ήταν αυτό που θέλαμε''
Δε σε πιστεύω.

Αν δεν είχε τελειώσει το ''πάντα'' και μιλούσαμε ακόμη όπως τότε,  θα σου έλεγα πως τα σάββατα μου δεν είναι πια ίδια.  Έχουν αλλάξει τα πάντα κι εγώ απλά προσπαθώ να συμβιβαστώ.  Γιατί συνειδητοποιημένη είμαι όσο ποτέ.  Δεν ξέρω αν συμβεί ποτέ αυτό.  Εννοώ αν συμβεί πραγματικά.  Σε βάθος.

Αγαπώ τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου.  Λέω πως αν δεν ήταν δεν θα ήταν έτσι αυτό,  ούτε κι εκείνο.  Μετά σκέφτομαι πόσο έχουν επιρεάσει τον τρόπο ζωής και σκέψης μου τούτοι οι χαρακτήρες.  Κατά πόσο η δική τους αγάπη και το δικό μου βόλεμα ήταν ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο μου που μου έκοβε την ανάσα,  που μου ελάττωνε την κίνηση.

Και τώρα που αυτοί οι άνθρωποι έχουν αλλάξει,  πρέπει να βάλω τις νέες συνθήκες στο χαλί και να τις κανακέψω.  Να τις φέρω βόλτα.  Να ελιχθώ σωστά!
Δύσκολο όταν χρόνια ολόκληρα πορεύεσαι μ ένα συγκεκριμένο τρόπο.  Θέλει κώλο.  Κότσια.  Θέλει μαγκιά!

Δε θα τα μάθεις όλα αυτά για ένα πολύ βασικό λόγο.  Αυτός είναι πως τελευταία,  δε σου μιλάω πολύ,  αλλά το παραμικρό που θα σου πω,  πολύ εύκολα το χρησιμοποιείς εναντίον μου.
Επίσης,  ξέρω πως θα ψάξεις,  έστω στιγμιαία να βρεις μια απάντηση..  όπως πάντα..  δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω.  Και ξέρω πως αυτή η απάντηση κατά βάθος θα αφορά εσένα κι όχι εμένα.  Γιατί εμένα δε με ξέρεις.  Ούτε την κατάσταση μου.  Είσαι αυτό που λέμε ''στην απ έξω'',  ''μακριά''  πως αλλιώς να το πω!

Όπως την άλλη φορά που σου είπα πως κινδυνεύουμε να ζούμε τέσσερις άνθρωποι με πεντακόσια ευρώ και μου απάντησες πως εσύ κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα και δε φοβάσαι τόσο.
Εσύ που έχεις δεκαέξι υπαλλήλους να δουλεύουν για σένα.  Εσύ που έκανες όλα όσα ήθελες για τον εαυτό σου και για όσους αγαπάς.

Τελικά περισσότερο φοβάται να μην χάσει αυτός που έχει μάθει πάντα να κερδίζει,  παρά ο άλλος ο από πάντα χαμένος.

Να γιατί έδιωξα μακριά το ''για πάντα'',  γιατί είμασταν δυο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι!