Friday, October 22, 2010

τέσσερις μέρες

Ο διακόπτης που γράφει επάνω ''ήλιος'' είναι στο off από το πρωί.  Απλώνω ρούχα τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα φορώντας χοντρές ζακέτες με τεράστια κουμπιά.  Τα χέρια μου υγρά και κρύα παίζουν αργά με τις καρφίτσες και τα μαλακά υλικά.  Με θυμήθηκε ένα παλιό πιστόλι σιλικόνης και ξεμύτησε από την αποθήκη με τα ξεχασμένα πράγματα.  Κοίτα με μου λέει,  κουβαλάω επάνω μου δεκατρία χρόνια όμορφης ζωής.

Κάποια στιγμή πρέπει να ήταν πανσέληνος.  Βαριέμαι να ψάχνω το φεγγάρι μέσα στη νύχτα,  αλλά το καταλαβαίνω από την κυκλοθιμική,  βαριά μου διάθεση.  Παρ όλα αυτά,  έχω περισσεύματα χαράς αλλά δε βρίσκω αποδέκτες.  Και περίσσια όνειρα έχω αλλά αυτά αποφεύγω να τα μοιράζομαι.

Οι λέξεις κυλούν με αντίθετη φορά,  από έξω προς τα μέσα.  Παίρνω αποφάσεις και φτιάχνω ημερολόγια ζωγραφιστά,  από χάρτινες σελίδες ξεπηδούν κομμάτια σοκολάτας,  γλυκά του κουταλιού,  κρέμες πατισερί κι ό,τι άλλο σχετίζεται με τη ζάχαρη.  Μετά κλείνω τις σελίδες,  δένω το κούμπωμα και κοιμάμαι ήσυχη.   Με τρώει το στομάχι μου κι όσο περνάει ο καιρός θα πονάω περισσότερο,  αλλά υπήρξαν φορές που στάθηκα δυνατή.

Μου λείπει το φως,  που γράφει στο γυμνό μου μπράτσο ''καλοκαίρι''.

1 comment:

Ναύτης said...

τι να πω...
κι είναι η πρώτη μου φορα στα τόσα χρόνια που μου λείπει το καλοκαίρι

αλλα με αυτο ακριβως τον τρόπο...

καλημέρα