μόνο εγώ τα καπνίζω;

Τα τσιγάρα στο ψυγείο.  Τα ρούχα στο πλυντήριο στην επιλογή ''χωρίς στίψιμο''.  Το χαρτί με πρόγραμμα των τετράμμηνων μαθημάτων επάνω στο γραφείο.  Διακρίνω τις διπλωμένες του γραμμές.  Από τόσο μακριά.

Το βράδυ που μας πέρασε ήταν πολύ κρύο.  Σερνόμουν ως το σώμα σου και κούρνιαζα εκεί,  ήταν το μόνο σημείο όπου πήγαζε θερμότητα.  Λίγα εκατοστά πιό εκεί να ακουμπούσα πονούσε το δέρμα των χεριών μου ως κάτω στις γυμνές πατούσες μου.  Ήθελα να σηκωθώ να ανάψω το καλοριφέρ αλλά ο ύπνος μου έλεγε,  περίμενε λίγο ακόμη,  θα περάσει,  κι έτσι μ αγκάλιασε χωρίς να το καταλάβω ως το πρωί.

Το τσαντάκι μου είναι έτοιμο.  Γυαλιά,  γυαλιά,  θήκη γυαλιών,  ένα βρώμικο χαρτομάντηλο,  χαρτονομίσματα κρυμμένα στις σελίδες ενός μικρού ημερολόγιου,  ψηλά στο ροζ πορτοφολάκι,  κινητό των πρώτων χρόνων  της δεκαετίας,  ένα μανταλάκι κλεμμένο από τις διακοπές,  και κάτι μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια από παλιές αποδείξεις που πρέπει να πετάξω.

Σήμερα σε σκέφτηκα μόλις ξύπνησα.  Ταιριάζεις με τη συνεφιά.  Μαζί μου δε νομίζω.  Πολλές φορές προσπαθώ σε ένα σπάσιμο της φωνής σου να καταλάβω τι πραγματικά σκέφτεσαι.  Άλλες πάλι δε θέλω.  Μου αρκεί αυτό.  Ευνουχισμένος ερωτισμός.

Έρχομαι!
Μόλις τελειώσω με το ντουζ μου.


Κι αυτή την γαμημένη μάρκα των τσιγάρων μου μόνο εγώ την καπνίζω;