με μια γουλιά ζεστό καφέ

Oι λέξεις μουδιάζουν όσο κατοικούν στο σώμα μου.  Μοιάζω με άγαλμα καθισμένη για ώρες,  ίδια θέση και στάση,  να παλεύω με τα χρώματα.  Έτσι,  ξεπλένω τις σκέψεις με ζεστό νερό και μπόλικο πράσινο σαπούνι.  Μετά,  νιώθω τόσο καλά,  που θέλω να σε φιλήσω πολλές φορές εκεί στο κόκκαλο ανάμεσα στο αυτί και τον λαιμό. 
Σε ένα μεγάααλο δωμάτιο κάθομαι στην άκρη ενός πέταλου.  Στη μέση ένα μικρό τραπέζι.  Μπροστά μου ο τοίχος είναι μαύρος,  οι υπόλοιποι λευκοί.
Ένας πολύ γλυκός άνθρωπος μιλάει και μπαίνω στον πειρασμό να κάνω συγκρίσεις.  Πέρσι τέτοιο καιρό..  κλπ κλπ τα γνωστά κλπ..
Θυμώνω πολύ.  Με εξουθενώνει ο θυμός. 
Ξέρω πως μετά έρχεται η αποδοχή λίγο σαν λύτρωση.