Πονάω γιατί τις νύχτες οι λέξεις περπατούν στο σώμα μου και τα πρωινά τις βρίσκω στο νερό του βάζου με τα vintage τριαντάφυλλα και στο χώμα του κήπου/
Βρέχει ασταμάτητα, σταγόνες φθόγγων, και κρυώνω, εφάπτω το σώμα μου στο δικό σου, έχω μια μεγάλη τρύπα σ εκείνο το σημείο από την τριβή και την θερμότητα, όλο το υπόλοιπο μουδιάζει από το κρύο και την υγρασία/
Μπαίνουν στο στόμα μου αυτά τα ολοστρόγγυλα σχήματα αλφαβήτας και ουρλιάζω για να έρθουν σε σένα οι σκέψεις μου, που φτάνουν μακριά πατιούνται στην άσφαλτο και μετά κρύβονται πίσω από τα βουνά μαζί με τα χαμένα μου ηλιοβασιλέμματα!
Τα vintage τριαντάφυλλα χάνουν τα πέταλα τους και μένουν ολόγυμνα/
Σε γαλάζια χαρτιά είναι γραμμένα μεγάλα νούμερα. Χίλια τετρακόσια είκοσι οκτώ. Αυτός είναι ο αριθμός του σημερινού μου ονείρου.
1 comment:
έντονο..
Post a Comment