έ.. αυτό!

Που τη μια μέρα το χαμόγελο περισσεύει από τα χείλια σου,  κι ο ήλιος καίει τόσο που κατεβάζεις μια ιδέα το στόρι; Που ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα και πεταλούδες πετούν μέσα σου και γύρω;  Που πρώτη μέρα του Δεκέμβρη έχεις βγάλει το παλτό και χαζεύεις το πέταγμα των γλάρων;
Που νομίζεις πως έχεις τόσες ιδέες που δεν έχεις παρά να ανοίξεις τα πόδια και να γεννήσεις;  Που όλο το απόγευμα είναι δικό σου κι εσύ αποφασίζεις ταινιάκι χαλαρό και τρυφερό και αγαπησιάρικο;  Που υπολογίζεις τα υπέρ και τα κατά και λες δε μπορεί,  θα υπάχει κάπου μια γαλάζια αγκαλιά και για μένα;  Μια τόση δα;

Και την επομένη όλα μοιάζουν ένα μπερδεμένο κουβάρι;  Που όλα τα καινούργια πράγματα μοιάζουν ξαναμασημένα και παρωχυμένα;  Που ο ήλιος έδωσε τη θέση του στη γκριζάδα και τη βροχή;  Που τα χέρια σου είναι άδεια και κουλά;  Που δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα για να κλείνει προς το υπέρ κι όλα είναι από χέρι κατά;

Έ..  αυτό!