μεταξύ 8 και 9

Μεταξύ 8 και 9,  κάνω ένα τσιγάρο,  απέναντι από το ΠΩΛΕΙΤΑΙ, το παράθυρο με τα πόδια,  το μπαλκόνι με τις πλαστικές καρέκλες,  αγόρι κορίτσι,  το μακρινό μπλε αναβόσβημα,  τα αχνά Χριστούγεννα,  εσένα που λείπεις γιατί δεν είναι καλοκαίρι,  το φαρμακείο κάτω,  το φως μέσα από το άλλο φως στον τοίχο.  Η τηλεόραση παίζει το θέατρο των ειδήσεων,  κλείνω τα αφτιά μου αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.  Το κεφάλι μου είναι βαρύ,  νομίζω πεθαίνω και μετά έρχομαι με χαρά για να σου αφήσω χώρο να μιλήσεις,  όμως δε θα το κάνεις ποτέ,  γιατί πραγματικά δε θέλω να σου δώσω ΚΑΙ τα αφτιά μου.  Η ζωή σου δεν με περιέχει είναι γεγονός,  και το να ακούω για αυτή τη ζωή χωρίς εμένα με πληγώνει.  Μου λες,  έλα να σε δω,  με βλέπεις,  μου χαμογελάς,  σου χαμογελώ και μετά κάτι στραβώνει και τραβάμε διαφορετικούς δρόμους.  Μισιόμαστε για κάποιο λόγο που δεν θα αλλάξει ποτέ.  Ένας άντρας,  έχει βγάλει βόλτα στο σκοτάδι ένα ροζ μωρό κορίτσι,  κοντά στην πόρτα ενός νοσοκομείου.  Κλωτσάει ένα τραίνο.  Κατεβαίνει τα σκαλιά.  Ξανανεβαίνει!  Ξανακλωτσάει.  Τον παρακολουθώ καθώς μου έχεις ήδη γυρίσει την πλάτη.  Τι δεν σου δίνω;  Παίρνει το μωρό αγκαλιά.  Απόγνωση.  Απόψε η μαμά ή η γιαγιά δεν θα έρθει στο σπίτι.  Αύριο ποιός ξέρει..  Θέλει να κλωτσήσει το μωρό,  αει σιχτίρ κι εσύ στα πόδια μου αλλά το σφίγγει περισσότερο.  Αει σιχτίρ για ζωή..
Δυο αγόρια έχουν βγάλει βόλτα άσπρες και μαύρες βούλες με τέσσερα πόδια.  Πετούν ένα ξύλο.  Οι βούλες τρέχουν,  το αρπάζουν και γυρνούν πίσω..
Η πλάτη σου είναι ακόμη γυρισμένη απέναντι μου.  Δεν αλλάζει αυτό.  Τι δεν σου δίνω;  Δεν είναι που μ΄ενδιαφέρει,  είναι που αν πραγματικά το χρειάζεσαι,  να ξέρω να το κρύψω καλά..

Όχι δεν σ΄αγαπάω πια!