Mέχρι που να πονέσει όλη η επιφάνεια της πλάτης, κοιτάω τη λάμψη του ήλιου κατάματα, Τρίτη πρωί, ρουφάω τον καπνό μου και εκπνέω με δύναμη!
Οι ώρες που περνούν δεν δείχνουν οίκτο, είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να κάνω, κι ας γυρεύω πολλές φορές την άκρη του κουβαριού. Πλέκω με βελόνες νούμερο 5,5 κατάμαυρο νήμα για ένα κορίτσι που δε γνωρίζω και ψάχνω μικροσκοπικά λευκά λαμπάκια κρυμμένα σε τόνους λευκής γούνας χαζεύοντας μια πλαγιά σπαρμένη σιτάρι.
Φοράω εκείνο το άρωμα από ζάχαρη, καμένο σουσάμι και κανέλα.
Σκάβω τούνελ, περνάω το βουνό για να βρεθώ μπροστά σε ένα άλλο, μεγαλύτερου μεγέθους. Τίποτα συγκεκριμμένο παρά μια πάλη συνεχόμενη κι όλο αυτό ονομάζεται ''ζωή''!
di.na
No comments:
Post a Comment