σεπτέμβρη το καλοκαίρι είναι περίεργο

Είναι ακόμη καλοκαίρι, κρυμμένο πίσω από τις λευκές κουρτίνες που ανεμίζουν τα μεσημέρια μου/ κόβω με το κοφτερό μου μαχαίρι ένα χρυσαφένιο πεπόνι σαν ήλιος και το μελώνω/ στίβω τα ρούχα που φοράω κατάσαρκα, από τον περίσιο ιδρώτα/ πιάνω τα φιλιά σου στον αέρα/ τέσσερα/ ψηλώνω/ απογειώνομαι/ γελάω

με διαπερνάει λοξά μια βροχή με δειλές μικροσκοπικές σταγόνες/ το σύννεφο είναι από πάνω μας/ μόνο για μας βρέχει/ βροχή για δύο

σκοτώνω ένα τρίωρο σ ένα όνειρο που δεν είναι στα γούστα μου/

ζεματάει το παρελθόν τις παράδοξες μέρες μου, ίσως να φταίνε οι ορμόνες που έχουν ημερομηνία λήξης μαζί με το κόκκινομαυρο αίμα που δεν έρχεται πια/ τώρα θα εμφανιστούν εκείνες οι τεράστιες τρίχες που συχαινόμουν στα πηγούνια των γυναικών/ ίσως κάποιες χοντρές ελιές, θα βραχνιάσει η φωνή μου, δεν θα μ αναγνωρίζεις όταν σου τηλεφωνώ, ή όταν ξυπνάω το πρωί, με χίλιες δυό τσαλακωμένες ρυτίδες θα μου λες ''έλα στην αγκαλιά μου, είσαι κουρασμένη μωρό μου'', κι εγώ θα ξέρω πως είναι ψέμματα, γιατί ποιός να ξέρει τι να σκέφτεσαι από μέσα σου, αλλά το ίδιο θα μπορούσες να αναρωτιέσαι κι εσύ, για το τι σκέφτομαι εγώ για σένα, κάπου διάβασα πως αυτή η ανασφάλεια τους δένει τους ανθρώπους πάνω από μια ηλικία, κι αυτό με παρηγορεί/ στ αλήθεια/

πως μπορείς να με μπερδεύεις με κάποια άλλη αφού είμαι εγώ;

το όνομα μου δε θα σου το ψιθυρίσω ποτέ