εγώ

στίβες από χαρτιά. κατά προτίμηση χρώματος λευκού και μαύρου. μαλακιά υφή. χαρακτήρες ανάγλυφοι, σε κάποια σημεία η μελάνη μοιάζει να έχει βραχεί, χύνεται από το αλφάβητο και ποτίζει το χαρτί। μοιάζει να έχει κλάψει। το χαρτί।
φωνές। σαν ένα κοπάδι πουλιά, μαύρα όσο να χωρούν στη χούφτα πουλιά, τόσο δυνατές, σηκώνουν τα χαρτιά στον αέρα। μοιάζουν να χορεύουν। για λίγο। πετάνε ψηλά, επιστρέφουν।
πάντα επιστρέφουν।
παρουσία। στα όρια της απουσίας। μια γλώσσα μακριά γλύφει μια τόση δα ασημένια κλωστίτσα। φθείρεται, κόβεται, πέφτει.
χαρτιά, φωνές, απουσία και μια κλωστή καταδικασμένη στη φθορά!

όλη μου η ζωή॥

σσ.......ςςς, σώπα!






η άλλη