αλλάζει ο καιρός

φοράω εκείνο το παντελόνι που αφήνει ακάλυπτα τα γόνατα και κρυώνω/ το αλλάζω με το άλλο το πορτοκαλί που μυρίζει ακόμη θάλασσα αλλά φτάνει ως τον πρησμένο μου αστράγαλο και τον χαιδεύει με περίσια τρυφερότητα/
ήρθε λέει η βροχή, αλλά δεν ήμουν εδώ/ και τώρα ανοιγοκλείνω τις παραθυρόπορτες μέχρι να βρω από που μπάζει/ είναι ακόμη νωρίς το πρωί κι έχει μια ψύχρα που ενοχλεί το δέρμα και το κάνει να πονάει/

έχω ξεχάσει ποιές λέξεις δέχονται διπλά τα σύμφωνα/ όπως μια φορά είχα ξεχάσει κι εκείνα τα στολιδάκια τα άχρηστα που βάζαμε πάνω και στο πλάι της αλφαβήτας/ ήταν σα να μη τα είχα ξαναδεί ποτέ/ τόσο ήταν το μίσος μου/
ίδιο μ αυτό που είχα κι ένα φεγγάρι για σένα/ γιά όσα μου έκανες και δεν ήθελα/ και για άλλα τόσα που ήθελα και δεν μου έκανες/ σε συνήθισα τώρα/ σε συνήθισε κι ανασφάλεια μου/ που ήρθε και βρήκε κι αγκάλιασε την δικιά σου/ έτσι τώρα οι δύο ανασφάλειες μας πορεύονται μαζί/

χθες βράδυ μου ζητήθηκαν οι κλωστές που είχα στα δάχτυλα κι εγώ τις έδωσα/ πως να σε γελάσω όταν το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι ίδιο με το δικό σου/ μόνο πίσω κάνω/ όσα βήματα μου πεις/ κι αν εσύ μου ζητήσεις να έρθω μπροστά πάλι εδώ θα είμαι/

τα βράδια κοιμάμαι νωρίς, πάντα κοιμόμουν νωρίς, μα τώρα νωρίτερα, παίρνω το μεγάλο βιβλίο γιά να κρυφτώ λίγο πίσω του μα γρήγορα το αφήνω στο πλάι του κομοδίνου μου/ κι από πάνω διπλωμένα τα κόκκινα γυαλιά/ όμως ξυπνάω νωρίς, πάντα ξυπνούσα αργά, όμως τώρα ξυπνάω νωρίς και μοιάζουν τα σάββατα να είναι διπλά, διπλά όλα τα πρωινά, μα μισά τα βράδια, ποτέ δεν μπορείς να έχεις το πακέτο ολόκληρο/ ποιός ορίζει το ''ολόκληρο'' άλλωστε/

με ρωτάς γιατί είμαι εδώ/ βουτηγμένη στο μαύρο και στη βροχή/ αγαπημένα και τα δύο/ σα να με ρωτάς ''γιατί ζεις;''/ και πως να σου απαντήσω/ λες πως ούτε που πας πιά στα παλιότερα κείμενα/ ποιό το τελικό αποτέλεσμα/ σα να λες πως κάθε στιγμή σου που πέρασε την επισκέφτεσαι κάθε βράδυ στα όνειρά σου/ μα δε γίνεται ποτέ αυτό/ γίνεται;/ κι έχει άραγε η ζωή αποτέλεσμα/ δεν έχει/ μόνο περίπατο έχει/ έναν ατέλειωτο μοναχικό περίπατο/