παράνοια

Γυρίσαμε την πλάτη σε κάθε συμβιβασμό και πήραμε το δρόμο πάνω από τις στέγες.  Οι πατούσες μας γυμνές και ιδρωμένες γλιστρούσαν στις κεραμιδένιες κλίσεις.  Κάποιες φορές κουραζόμουν κι έσκυβα να πιαστώ από τα βρύα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα σε σπασμένα μέρη.  Το χέρι σου ζεστό, κουνιόταν με ρυθμό πλάι στο σώμα σου,  δεν το άγγιξα.  Δεν ήταν από φόβο,  ήταν από συγκίνηση και δέος που κάναμε κάτι μαζί.  Ανοίγαμε δρόμο,  εκεί όπου  μόνο γατήσιο ένστικτο μπορούσε να περάσει.  Έτσι σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε,  σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε..  ματώναμε και γλύφαμε το αίμα ο ένας από τα χείλια του άλλου..  είχαμε επιμονή κι εγωισμό..  επιμονή, εγωισμός,  κι ήταν κι εκείνη η άγρια απόλαυση του κάθε φορά καινούργιου..  κι από άλλη πλευρά ιδωμένου..




π α ρ ά ν ο ι α
-