Τώρα που η απόφαση είναι δική μου, έχω ξεχάσει πως παίρνουν αποφάσεις, πως αρχίζουν και πως τελειώνουν κι αν ευχαριστιούνται την μέση των υποθέσεων πια.
Με ποιά κριτήρια να απορίψω και με ποιά να αποδεχτώ, και τι ακριβώς θα είναι αυτό που θα αποδεχτώ και πόσο θα επιρεάσει τη ζωή μου που ούτως ή άλλως είναι πιά επιρεασμένη από τα διάφορα που έφερε το πέρασμα του χρόνου.
Είναι πολλά τα μικρά μικρά που χρειάζομαι, ή μήπως τα υποτιμώ αποκαλώντας τα ''μικρά'' και δεν είναι παρά ''σημαντικά'', ούτε μικρά, ούτε μεγάλα, αλλά, πάντα, σε όλη μου τη ζωή, άφηνα ένα ''αλλά'' ανάμεσα σε μένα και σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις μου, είτε για να τις κρατώ σε απόσταση, είτε για να μην αναμετρηθώ σε βάθος μαζί τους. Αποτέλεσμα, χρόνο με το χρόνο να μικραίνω όλο και περισσότερο, μια που οι δυνάμεις μου έστεκαν αχρησιμοποίητες μην έχοντας λόγο ύπαρξης.
Μπαίνοντας εδώ μέσα,
δεν ξέρω ποτέ σχεδόν
τι θα ακολουθήσει.
No comments:
Post a Comment