Ένιωσα ένα κόμπο στη φωνή της, πάντα ένιωθα τους κόμπους στις φωνές των ανθρώπων, στο άκουσμα της δικής μου, αναρωτήθηκα ''γιατί'', δεν είχα εξήγηση, μετά που το σκέφτηκα ψύχραιμα, είπα πως κάθε που ένας νέος πελάτης της τηλεφωνούσε, διέκρινε στον τόνο της φωνής του την προσμονή και την ελπίδα, αυτό ήταν που την ''μάγκωνε'', γιατί έπρεπε πάλι να προσποιηθεί, πάλι να κοροιδέψει, να ρωτάει πάλι σαν να επρόκειτο να αλλάξει κάτι, να πείσει πως πάντα, ίσως μικρή, ίσως μηδαμινή, αλλά ίσως και μεγάλη, πάντα υπήρχε ελπίδα, κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που συγχωρούσε στον εαυτό της, ψέμα επαγγελματικό το ονόμαζε, άλλωστε, όλοι αυτοί που την επισκέπτονταν, είχαν θέματα, τι ήταν αυτή για να τα λύσει, παρά ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους !
No comments:
Post a Comment