νυχτερινό σημείο

Με ρωτάς γιατί έρχομαι ως εκεί αφού δεν σε εκτιμώ όσο θα ήθελες.
Σου απαντώ:  από ανάγκη.  Δεν είναι ούτε έρωτας,  ούτε αγάπη,  είναι ''ανάγκη''.  Όπως όταν πρήζεται η κύστη σου και τρέχεις να την αδειάσεις στην τουαλέτα.
Για μένα θα είσαι πάντα ο ''ανειλικρινής μαλάκας'',  για σένα θα είμαι πάντα ''η τρελλή''.  Αμφιβάλλω για το νόημα που έχουν πια οι συναντήσεις μας.  Είναι σα να μισείς κάποιον και να τον συναντάς για να του το πεις κατάμουτρα,  και για να φτύσεις τον εαυτό σου για τότε που έγινε δότης του πιό σημαντικού οργάνου του σώματος σου,  την καρδιά!  Γδέρνονται εν τέλει και οι δύο,  δότης κι αποδέκτης.  Χλευάζοντας ο ένας αυτό που πήρε κι ο άλλος αυτό που έδωσε.  Ίσως να είναι η πιο ψυχοφθόρα κατάσταση αφού σε ρίχνει χαμηλά,  μηδενίζοντας τα πάντα.

Η μοναξιά,  η επιλεκτική μοναξιά ανεβάζει την αυτοεκτίμηση και τον σεβασμό προς το άτομο σου.  Καλύτερα από ένα στραβοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο με θέα τον αυλόγυρο ενός νοσοκομείου,  γυρισμένα πρόσωπα,  λόγια σκατά και ένταση άνευ σημασίας.

Δεν είσαι ωραίος άνθρωπος,  ούτε άνθρωπος με επίπεδο και φοβάμαι πως αφού κυνηγάω τη σκιά σου,  το ίδιο είμαι κι εγώ.  Ίσως η αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό ακριβώς το νυχτερινό σημείο!