θηλυκό

Τα απογεύματα οι νύχτες πέφτουν νωρίς.  Το κρύο σε φοβίζει.  Οι μέρες δεν θα υπήρχαν αν δεν ήταν εκείνες οι κόλες Α4 που συμπληρώνω καθημερινά.  Η φωνή μου έχει ξεχάσει τη χροιά της.  Πως είναι όταν αγαπώ.  Όταν ενθουσιάζομαι.  Όταν γοητεύομαι.  Τα δάχτυλα μου έχουν κουραστεί να γράφουν.  Σήμερα η μέρα είναι άδεια από αναμνήσεις.  Το απόλυτο κενό.  Ένα μηδέν που αργεί να κλείσει το κουλουράκι του.  Ή ανάσα μου κόβεται αδύναμη στη μέση.  Το τσιγάρο το έχω κόψει.  Πάνε τρεις μήνες+.  Γράφω γράμματα σε τέσσερις άγνωστους.  Υποψιάζομαι την κάθε εξέλιξη.  Αυτό με κάνει και χαμογελώ αλλά όχι σήμερα.  Σήμερα κάθε λεπτό πεθαίνω σαν εκείνες τις ξεχαρβαλωμένες πινακίδες με τα ονόματα των οδών που γράφουν στις γωνίες των τοίχων δίπλα στις εισόδους των σπιτιών.  Κάπως έτσι έχουν κρεμάσει τα χέρια μου.  Χωρίς λόγο.  Πάντα χωρίς λόγο.  Στους μεγάλους λόγους το σώμα συμπεριφέρεται σε άμυνα.  Δυνατό για να ανταπεξέλθει.  Μου λείπουν τα φώτα.  Μου λείπει το κέντρο.  Μου λείπουν τα χαχανίσματα σε ένα από τα ξύλινα οβάλ τραπέζια ενός ζεστού cafe.  Με κάποιο αρσενικό απέναντι μου να δίνει παράσταση.  Να στήνει το παραμύθι.  Να φτιάχνει την παγίδα.  Κι εγώ να σκέφτομαι αν αξίζει και μετά να πέφτω μέσα.  Αξίζει δεν αξίζει.  Αξίζω εγώ.  Και θέλω πνοή.  Θέλω ανάσα.  Όπως όταν περνάω από την πλατεία με πολλά δέντρα και το καρουζέλ.  Είναι μια βαθιά ανάσα για μένα.  Εσύ δεν το αξίζεις.  Για αυτό και δε σου δίνω.  Τίποτα.  Μόνο την παρουσία σου κλέβω για δυό ώρες.  Να ακούω τη φωνή μου.  Να σε μαλώνει.  Να παθιάζεται.  Μέσα μου να σε κατεβάζω όλο και πιό χαμηλά.  Όλο και μικραίνει το μέγεθος σου. Η αξία σου.  Η κάθε ύπαρξη έχει την τιμή που της δίνεις.  Τέρμα οι υπερτιμήσεις λοιπόν.  Αλλά σ αγαπάω.  Σε χρειάζομαι.  Όλο αντιφάσεις.  Ψέμματα.  Λάθη..  ένα σωρό λάθη.  Πες μια φορά το σωστό όνομα.  Πες μου την αληθινή σκέψη..  Γυναίκα..  σε κάνει να νιώθεις γυναίκα..  αυτό δεν είναι;  για ποιά ανάγκη μου μιλάς λοιπόν;  Θα ξαναρχίσω το τσιγάρο πάει και τελείωσε!