πόσο;

Tις μέρες που θέλω να πετάξω και δεν έχω που,  αναδιπλώνομαι,  κρύβω τα φτερά ανάμεσα στα πόδια μου,  και μασάω με δύναμη τα νύχια των χεριών μου.  Τις νύχτες με πανσέληνο απλώνω τα ρούχα,  με χέρια που τρέμουν από την ένταση.
Έχω υπομονή,  όση το τζάμι του τραπεζιού στη βεράντα που φιλοξενεί την αντανάκλαση του ολοστρόγγυλου φεγγαριού.
Ψέμματα.
Υπομονή δεν έχω για αυτό και ξεσκίζομαι,  όμως από μέσα προς τα έξω κι έτσι αυτό που φτάνει σ εσένα είναι ένα τίποτα υπό το μηδέν.







Δε θα πάψουν ποτέ τα θέλω μου ακόμη κι αν ντυθώ εκείνο το μαύρο μακρύ παλτό με τη μικρή γούνα στο γιακά.  Ακόμη κι αν περπατώ με πόδια γερασμένου πουλιού.

Τι θέλω ρε γαμώ το;
Ν αγαπήσω θέλω.
Να σε γεμίσω με τις σκέψεις μου θέλω.

Υπομονετικά να μ ακούσεις και να μου χαμογελάσεις θέλω,  πόσο μπορεί πια να κοστίζει αυτό;