αιχμηρά αντικείμενα

κουβέντες
τόσο άσκοπες

δεν θα μπορούσα να φανταστώ καν την ύπαρξη τους

είμαι αόρατη
περισσότερο από κάθε άλλη φορά

και ''ματώνομαι''
όπως το κορίτσι του μυθιστορήματος

ίσως με άλλο τρόπο

τετράγωνα, στρόγγυλα

Έλα βρε κορίτσι..
δεν μπορεί να στήνεις στον τοίχο αυτούς που είναι γύρω σου,  έστω κι αν θα ήθελες να είναι διαφορετικά..
δεν είναι αναγκαίο αυτός που αγαπάς να σκέφτεται τετράγωνα ή στρόγγυλα ανάλογα με τις δικές σου σκέψεις..

Το αντίθετο μάλιστα δεν θα στεκόταν κομμάτι περίεργο;

πραγματικότητα

Έλεγα λοιπόν,  ότι νιώθω σα να με έχουν βάλει μέσα σε κλουβί,  έστω σε ένα τεράστιο,  αόρατο κλουβί.  Νιώθω ότι με ελέγχουν.  Αν ξαφνικά κρεμάσω στο μπαλκόνι μου μια σημαία,  με μια εικόνα φτιαγμένη από εμένα,  θα έρθουν και θα μου χτυπήσουν την πόρτα.  Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.  Πρέπει να προσέχουμε τι κάνουμε.   Πρέπει να ρωτάμε αν μας επιτρέπουν να ζήσουμε.  Θα ζήσουμε όπως θέλουν αυτοί.  Θα παρακαλάμε να θέλουν.  Η λέξη επιλογή  δεν υπάρχει.  Αυτοί αποφασίζουν!

Μαριάντζελα

Ένιωσα ένα κόμπο στη φωνή της,  πάντα ένιωθα τους κόμπους στις φωνές των ανθρώπων,  στο άκουσμα της δικής μου,  αναρωτήθηκα ''γιατί'',  δεν είχα εξήγηση,  μετά που το σκέφτηκα ψύχραιμα,  είπα πως κάθε που ένας νέος πελάτης της τηλεφωνούσε,  διέκρινε στον τόνο της φωνής του την προσμονή και την ελπίδα,  αυτό ήταν που την ''μάγκωνε'',  γιατί έπρεπε πάλι να προσποιηθεί,  πάλι να κοροιδέψει,  να ρωτάει πάλι σαν να επρόκειτο να αλλάξει κάτι,  να πείσει πως πάντα,  ίσως μικρή,  ίσως μηδαμινή,  αλλά ίσως και μεγάλη,  πάντα υπήρχε ελπίδα,  κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που συγχωρούσε στον εαυτό της,  ψέμα επαγγελματικό το ονόμαζε,  άλλωστε,  όλοι αυτοί που την επισκέπτονταν,  είχαν θέματα,  τι ήταν αυτή για να τα λύσει,  παρά ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους !

νομίσματα

Σε μια άλλη ζωή,  θα μπορούσε να ερωτευτεί μόνο ένα χαμόγελο,  και ίσως δειλά δειλά,  μια κίνηση..  
κι έπειτα..  αν της δινόταν η ευκαιρία,  μια ολόκληρη οδοντοστοιχία ή ένα πηγούνι που θα έστρεφε με χάρη προς τα επάνω..
Θα στριφογύριζε στα χέρια της ένα κομμάτι πρασινογάλαζο ύφασμα,  που θα μύριζε κάτι από εκείνον..

Σ' αυτή τη ζωή το μοναδικό δικό του που κράτησε,  ήταν ένα ολοστρόγγυλο κομμάτι μέταλλο,  που το μπέρδεψε μαζί με άλλα νομίσματα στην ειδική θήκη από το υφασματένιο πορτοφόλι της..

free

Aν ήταν να επιλέξω κάτι,  αυτό θα ήταν το συναίσθημα της ελευθερίας..  κι ας είναι μεγάλο το τίμημα..

ε; θα το ζήσεις;

Kαι μόλις νιώσεις τα πόδια σου να πατούν γη,  με ολόκληρο το πέλμα,  έχεις αγοράσει θάλασσα κι ηλιοβασίλεμα μαζί κι έχεις φανταστεί όλο το ''προσεχώς΄΄  σκηνικό.  Έχεις μαγειρέψει το φαγητό,  του 'χεις βάλει μυρωδικά,  και είσαι έτοιμος να κάνεις άλλη μια φορά το ίδιο λάθος.  Να το φας αρπαχτικά,  χωρίς να το μασάς..  και κυρίως έχοντας το ζήσει μόνο με τη φαντασία..  δικαίωμα σου να λες ''πονάω,  δεν μπορώ να..  δικαίωμα σου να το αναιρείς'',  το να το ζήσεις επίσης.  Ε;  Θα το ζήσεις;




Φέτος η Άνοιξη με βρήκε 
σ' ένα τόπο όπου κουρνιάζουν πλεούμενα
με δάπεδο από βαμβάκι
ειδικό να αποροφά τον πόνο

''σημαντικά''

Τώρα που η απόφαση είναι δική μου,  έχω ξεχάσει πως παίρνουν αποφάσεις,  πως αρχίζουν και πως τελειώνουν κι αν ευχαριστιούνται την μέση των υποθέσεων πια.
Με ποιά κριτήρια να απορίψω και με ποιά να αποδεχτώ,  και τι ακριβώς θα είναι αυτό που θα αποδεχτώ και πόσο θα επιρεάσει τη ζωή μου που ούτως ή άλλως είναι πιά επιρεασμένη από τα διάφορα που έφερε το πέρασμα του χρόνου.

Είναι πολλά τα μικρά μικρά που χρειάζομαι,  ή μήπως τα υποτιμώ αποκαλώντας τα ''μικρά'' και δεν είναι παρά ''σημαντικά'',  ούτε μικρά,  ούτε μεγάλα,  αλλά,  πάντα,  σε όλη μου τη ζωή,  άφηνα ένα ''αλλά''  ανάμεσα σε μένα και σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις μου,  είτε για να τις κρατώ σε απόσταση,  είτε για να μην αναμετρηθώ σε βάθος μαζί τους.  Αποτέλεσμα,  χρόνο με το χρόνο να μικραίνω όλο και περισσότερο,  μια που οι δυνάμεις μου έστεκαν αχρησιμοποίητες μην έχοντας λόγο ύπαρξης.



Μπαίνοντας εδώ μέσα, 
 δεν ξέρω ποτέ σχεδόν 
τι θα ακολουθήσει.

γαλαζοκίτρινα

Κάτι που για μένα είναι καλό για κάποιον άλλον μπορεί να θεωρείται κάκιστο,  όμως πίστεψε με χάρηκα παρ΄όλο που θα έπρεπε να λυπηθώ και να ρωτήσω ''τι'' και ''πως'',  ένα χαμόγελο χάραξε το στόμα μου κι ανέβασε τη διάθεση μου.
Έτσι η μέρα απέκτησε ένα ξεδιάντροπο κίτρινο,  ξεχυμένο παντού,  τοίχοι,  πατώματα,  κουρτίνες,  περβάζια!

Ε καλά!
Το ότι δεν έχω πιθανότητες το γνωρίζω εκ των προτέρων.

Το ταξίδι του μυαλού όμως είναι γαλάζια όμορφο και ταιριάζει τόσο με το κίτρινο :)

συνειδητοποιώ!

Η παρουσία σου,  με την οποιαδήποτε έννοια,  μιας φωνής,  ενός μέηλ ή μιας επαφής τετ α τετ,  διαστέλλει τα κανάλια των αισθήσεων μου,  ηγουμένης βεβαίως της καλής μου, φυσικής διάθεσης.
Σε ένα κύμα κυκλοθυμισμού,  είναι δυνατόν να χάσω τα πάντα,  για να τα ανακαλύψω και πάλι.  Πεθαίνω για να ξαναγεννηθώ νομίζω,  συνειδητοποιώντας συνεχώς νέες καταστάσεις.
Συνειδητοποιώ..  τι σπουδαία λέξη..
Ποιός και που είμαι,  τι φαίνομαι..  πως κρύβομαι..  

επανάληψη

Η μυρωδιά από ένα γλυκό που ψήνεται ακούγεται το λιγότερο ''τρυφερή''και καταστέλει οποιαδήποτε νευρωτική ένταση κάνει κατάληψη τα μέλη σου.  Η νύχτα τυλίχτηκε σ΄ένα βυσσινί βελούδινο παλτό εποχής και λόγια ποίησης.  Μια σκιά στον τοίχο δηλώνει ότι πάντα,  ανεξαρτήτου φάσης κι εποχής είμαστε μόνο δύο.  Εγώ κι εσύ.  Όποιον άλλον κι αν βάλουμε ανάμεσα μας θα πρέπει απλά να μας αντέξει.  Να αντέξει τις αλήθειες που γράφει το δικό μας μέτωπο,  λίγο κάτω από τη καστανή φράντσα που το στολίζει με χάρη.  

νυχτερινό σημείο

Με ρωτάς γιατί έρχομαι ως εκεί αφού δεν σε εκτιμώ όσο θα ήθελες.
Σου απαντώ:  από ανάγκη.  Δεν είναι ούτε έρωτας,  ούτε αγάπη,  είναι ''ανάγκη''.  Όπως όταν πρήζεται η κύστη σου και τρέχεις να την αδειάσεις στην τουαλέτα.
Για μένα θα είσαι πάντα ο ''ανειλικρινής μαλάκας'',  για σένα θα είμαι πάντα ''η τρελλή''.  Αμφιβάλλω για το νόημα που έχουν πια οι συναντήσεις μας.  Είναι σα να μισείς κάποιον και να τον συναντάς για να του το πεις κατάμουτρα,  και για να φτύσεις τον εαυτό σου για τότε που έγινε δότης του πιό σημαντικού οργάνου του σώματος σου,  την καρδιά!  Γδέρνονται εν τέλει και οι δύο,  δότης κι αποδέκτης.  Χλευάζοντας ο ένας αυτό που πήρε κι ο άλλος αυτό που έδωσε.  Ίσως να είναι η πιο ψυχοφθόρα κατάσταση αφού σε ρίχνει χαμηλά,  μηδενίζοντας τα πάντα.

Η μοναξιά,  η επιλεκτική μοναξιά ανεβάζει την αυτοεκτίμηση και τον σεβασμό προς το άτομο σου.  Καλύτερα από ένα στραβοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο με θέα τον αυλόγυρο ενός νοσοκομείου,  γυρισμένα πρόσωπα,  λόγια σκατά και ένταση άνευ σημασίας.

Δεν είσαι ωραίος άνθρωπος,  ούτε άνθρωπος με επίπεδο και φοβάμαι πως αφού κυνηγάω τη σκιά σου,  το ίδιο είμαι κι εγώ.  Ίσως η αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό ακριβώς το νυχτερινό σημείο!

ένας βράχος στην πλάτη μου

Κουβαλάω ένα βράχο στην πλάτη μου που με ενοχλεί σε κάθε κίνηση.  Δεν το σκέφτομαι καν να σκύψω και να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών μου,  αντ΄αυτού σε ρωτάω αν έχεις αγαπήσει ποτέ, και αν αγαπάς τώρα,  σου λέω και πως έχω ανάγκη από χάδια,  όχι με την ερωτική έννοια,  αν και καθόλου δεν θα με πείραζε.  Είδες προβληματισμούς που φέρνει ο πόνος;  Εγώ όμως πρέπει να ξεκαθαρίσω,  ελπίζω τελειωτικά την δεύτερη φορά!  Ή μήπως τρίτη;  Οι ατυχείς στιγμές υπολογίζονται στο μέτρημα;  Ακούω ανάλαφρες μουσικές,  σαν σαπουνόφουσκες,  μου έρχεται στο νου το Αmelie,  ψάχνω για κάποιο χαμένο κουτί κάτω από το βεραμάν σπασμένο πλακάκι της κουζίνας,  μάταια,  το κάδρο παραμένει καρφωμένο στον τοίχο κι ο λιγοστός ήλιος τρεμοπαίζει πίσω του.  Το πότε θα περπατήσω ξανά είναι μια καλή ερώτηση,  γιατί θέλω αυτοκίνητο που να μυρίζει ζεστό καφέ και το βουτυροσοκολατένιο μπισκότο να τρέξει στα χέρια μου και να τα γλύψω χωρίς να σκεφτώ αν είναι βρώμικα.  Κάποιος πρέπει να μας μάθει τι ακριβώς είναι ''αγάπη'',  και πως την βιώνουμε χωρίς ''θα'',  ''εσύ'',  ''μα'',  και παρόμοιες τέτοιες μικρές λεξούλες.  

άνθρωποι

H M.  λέει πως απολαμβάνει τον διττό μου εαυτό.  Η Α.  πριν από χρόνια είπε για το ζώδιο μου ότι είναι ''διπλό''.  Ο Κ.  με κατηγόρησε κάποτε ότι δεν με ήξερε.  Ο Δ. δεν θα με μάθει ποτέ.  Η Ρ.  λέει πως αναλύω υπερβολικά,  τόσο που της φαίνεται ότι ασχολούμαι με το δέντρο και χάνω το δάσος.

-

Έφαγα ένα πιάτο ζυμαρικά από το φαγητό της Μπ.,  μετά από μια σοκολάτα,  που προηγήθηκε ενός πακέτου μπισκότα και μιας μπάρας δημητριακών.  Αύριο,  στις 6.00,  η Δ. θα με βάλει σε μια σωστή υγιεινή σειρά.

-

Δεν μπαίνω σε πλαίσια παρά μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη,  τα πάντα μπορούν να συμβούν σε όλους και το εννοώ.

δώδεκα

O παππούς είχε ένα καφενείο,  με καρέκλες ψάθινες και ντουλάπια βαμμένα με βεραμάν λαδομπογιά.  Καμμιά φορά,  όταν η μέρα πήγαινε καλά,  άνοιγε το ντουλάπι και μου έδινε το αγαπημένο μου.  Γκαζόζα!
Στη μέση του μαγαζιού,  είχε βάλει ένα ποσοσφαιράκι.  Μαζεύονταν τ΄αγόρια,  μαζί και κάποιοι φαντάροι.  Ήμουν ερωτευμένοι με όλα τα αρσενικά..
Μια μέρα,  ένας αλφαμίτης με ρώτησε πόσο χρονών είμαι..  φορούσα ένα κόκκινο καρώ παντελόνι που φούσκωνε λιγάκι στον ποπώ και στην κοιλιά..
Δώδεκα του απάντησα..

Δεν μου ξαναμίλησε

φεγγάρι

Mερικά απογεύματα μοιάζουν με  μεσημέρια,  μόνο που αντί για ήλιος λάμπει το φεγγάρι..   Θέλω να τρώω απ΄όλα,  και μανιτάρια,  και χοιρινό με πράσα αυγολέμονο,  και νερό,  και μπύρα,  και σαλάτα με πολύ λεμόνι,  και λευκό ψωμί!
Είμαι τόσο κουρασμένη που σε παρακαλάω ''ξέντυσε με''.. '' δε θέλω ούτε να σκέφτομαι''..
Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο;  με ρωτάς..
Δε ξέρω από ζητούμενα εγώ,  ούτε από δεδομένα.  Άραγε όταν δεν θέλεις κάτι,  το κάνεις επειδή αύριο δεν θα μπορείς;
Αν πχ αυτό τον καιρό,  δεν είχες διάθεση για το αγαπημένο σου γλυκό,  αλλά ξέρεις ότι αύριο ίσως να μην το έχεις..  ή να μη διαθέτεις το ''μπορώ''  για να το απολαύσεις;
Και πως απολαμβάνεις κάτι για το οποίο δεν έχεις διάθεση αυτή τη στιγμή;

-

Ο Μάιος του 2012 ήταν ίδιος με τον Γενάρη του 2013.  αγέλαστοι.  Ρώτησα τότε τον γιατρούλη,  και μου απάντησε πως υπάρχει το ''''χάπι της χαράς'' ..  με ρώτησε,  να σου το γράψω;  κι όταν είδε την άρνηση στο πρόσωπο μου,  κουνησε το κεφαλι του σα να έλεγε,  ''τότε τι με ρωτάς''

-

Ήθελα να του πω,  δεν θα πάψω να ''ψάχνω''  ακόμη κι αν χρειαστεί να μπουσουλίσω ξυράφια με τη γλώσσα..  όσο είμαι ζωντανή..

ξημερωνυχτώνει

Eκεί κοντά στα δεκαπέντε,  έπρεπε να κάνω την επανάσταση μου.  Ή εγώ ή εσείς..  ή θα πάψετε να παραμυθιάζεστε ή με χάνετε δια παντός..
Οι δρόμοι ήταν πολλοί,  σχημάτιζαν ένα μεγάλο αστέρι,  διάλεξα τον πιό εύκολο κι ανώδυνο,  περπάτησα επάνω του πιστή,  στα δεξιά του δρόμου και με μηδαμινή ταχύτητα..  ποιός να με τρακάρει..  με ποιόν να έρθω σε ρίξη;  Νύχτωνε,  ξημέρωνε..  για χρόνια πολλά..  Ησυχίαααα..  ακόμη κι όταν γύρω υπήρχε κόσμος πολύς η ησυχία ήταν αφόρητη..  τόση που με κοίμιζε σα να κατάπινα τα χάπια με τις χούφτες.
Ωστόσο συνέχισε να ξημερωνυχτώνει..  ακόμη μέχρι τώρα

-

Όλοι αντέχουν περισσότερο χωρίς εμένα..

-

Πάλι θέλεις να αποσπάσεις την προσοχή Τασία;

σπασμένες πέτρες

Mέχρι το κόκκινο να γίνει πράσινο στο φανάρι,  γωνία Αριστοτέλους με Τσιμισκή,  εξαφανίστηκες.  Έμεινα να κοιτάζω το γκρίζο προς τη θάλασσα.  Ο παγωμένος αέρας των 6 βαθμών Κελσίου γινόταν σταγόνες νερού στη μύτη μου.  Οι γυναίκες φορούσαν γούνες και ήταν όμορφες χωρίς ντροπή.  Στο Ολύμπιον αγόρασα εισητήρια για τη βραδινή παράσταση..  Στο Ηλέκτρα Παλλάς,  ψηλά,  είχε κόσμο. Κάτι σα να τραβούσαν φωτογραφίες.  Έκανα τσιγάρο.  Στα δαχτυλίδια του καπνού σε είδα για άλλη μια φορά.  Φώναξες το όνομα μου,  δεν ξέρω πως,  αλλά όλο το σκηνικό ήταν ψεύτικο.  Ένας σκύλος αλήτης μου έδειξε τα δόντια του.  Λίγο πιο ψηλά,  ανάμεσα στην Ίωνος Δραγούμη και Βενιζέλου,  στο ύψος της Ερμού,  ήταν που αφήσαμε τα χνάρια μας στο χθεσινό μου όνειρο.


σ π α σ μ έ ν ε ς  π έ τ ρ ε ς
-

παράνοια

Γυρίσαμε την πλάτη σε κάθε συμβιβασμό και πήραμε το δρόμο πάνω από τις στέγες.  Οι πατούσες μας γυμνές και ιδρωμένες γλιστρούσαν στις κεραμιδένιες κλίσεις.  Κάποιες φορές κουραζόμουν κι έσκυβα να πιαστώ από τα βρύα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα σε σπασμένα μέρη.  Το χέρι σου ζεστό, κουνιόταν με ρυθμό πλάι στο σώμα σου,  δεν το άγγιξα.  Δεν ήταν από φόβο,  ήταν από συγκίνηση και δέος που κάναμε κάτι μαζί.  Ανοίγαμε δρόμο,  εκεί όπου  μόνο γατήσιο ένστικτο μπορούσε να περάσει.  Έτσι σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε,  σκαρφαλώναμε,  περπατούσαμε,  πέφταμε..  ματώναμε και γλύφαμε το αίμα ο ένας από τα χείλια του άλλου..  είχαμε επιμονή κι εγωισμό..  επιμονή, εγωισμός,  κι ήταν κι εκείνη η άγρια απόλαυση του κάθε φορά καινούργιου..  κι από άλλη πλευρά ιδωμένου..




π α ρ ά ν ο ι α
-

που πήγε εκείνη η πολύ σκόνη;

8.30 και νιώθω την ανάσα σου κάτω από τα σεντόνια μου..
Έπλυνα και μαγείρεψα για σένα..  σου χώνω μπουκιές στο στόμα,  μαζί με φιλιά σε χρώμα κόκκινο..
Σε πνίγω με ερωτήσεις,  τα χέρια μου ιδρωμένα κολλούν επάνω στους γοφούς σου..
Λατρεύω τα δάχτυλα σου να χαιδεύουν τον αυχένα μου,  κάνει ζέστη κι η γύμνια βοηθάει σε αλήθειες χιλιοειπωμένες,  γνώριμες..
Ίδιος δρόμος  /  άλλη γραμμή


Ένα αεροπλάνο φωτίζει τη νύχτα,  έξω από το παράθυρο μου..
Σαλιώνεις το αφτί μου..  κλείνω τα μάτια  /  μέσα τους εσύ..
Αυτός..  αυτό..  σήμερα.. ένα γράμμα  /  μια λέξη  /  ένα όνομα

Που πήγε εκείνη η πολύ σκόνη;