Saturday, March 30, 2013

τετράγωνα, στρόγγυλα





Έλα βρε κορίτσι..
δεν μπορεί να στήνεις στον τοίχο αυτούς που είναι γύρω σου,  έστω κι αν θα ήθελες να είναι διαφορετικά..
δεν είναι αναγκαίο αυτός που αγαπάς να σκέφτεται τετράγωνα ή στρόγγυλα ανάλογα με τις δικές σου σκέψεις..

Το αντίθετο μάλιστα δεν θα στεκόταν κομμάτι περίεργο;

Wednesday, March 27, 2013

πραγματικότητα





Έλεγα λοιπόν,  ότι νιώθω σα να με έχουν βάλει μέσα σε κλουβί,  έστω σε ένα τεράστιο,  αόρατο κλουβί.  Νιώθω ότι με ελέγχουν.  Αν ξαφνικά κρεμάσω στο μπαλκόνι μου μια σημαία,  με μια εικόνα φτιαγμένη από εμένα,  θα έρθουν και θα μου χτυπήσουν την πόρτα.  Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.  Πρέπει να προσέχουμε τι κάνουμε.   Πρέπει να ρωτάμε αν μας επιτρέπουν να ζήσουμε.  Θα ζήσουμε όπως θέλουν αυτοί.  Θα παρακαλάμε να θέλουν.  Η λέξη επιλογή  δεν υπάρχει.  Αυτοί αποφασίζουν!

Thursday, March 21, 2013

Μαριάντζελα





Ένιωσα ένα κόμπο στη φωνή της,  πάντα ένιωθα τους κόμπους στις φωνές των ανθρώπων,  στο άκουσμα της δικής μου,  αναρωτήθηκα ''γιατί'',  δεν είχα εξήγηση,  μετά που το σκέφτηκα ψύχραιμα,  είπα πως κάθε που ένας νέος πελάτης της τηλεφωνούσε,  διέκρινε στον τόνο της φωνής του την προσμονή και την ελπίδα,  αυτό ήταν που την ''μάγκωνε'',  γιατί έπρεπε πάλι να προσποιηθεί,  πάλι να κοροιδέψει,  να ρωτάει πάλι σαν να επρόκειτο να αλλάξει κάτι,  να πείσει πως πάντα,  ίσως μικρή,  ίσως μηδαμινή,  αλλά ίσως και μεγάλη,  πάντα υπήρχε ελπίδα,  κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που συγχωρούσε στον εαυτό της,  ψέμα επαγγελματικό το ονόμαζε,  άλλωστε,  όλοι αυτοί που την επισκέπτονταν,  είχαν θέματα,  τι ήταν αυτή για να τα λύσει,  παρά ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους !

Tuesday, March 19, 2013

νομίσματα





Σε μια άλλη ζωή,  θα μπορούσε να ερωτευτεί μόνο ένα χαμόγελο,  και ίσως δειλά δειλά,  μια κίνηση..  
κι έπειτα..  αν της δινόταν η ευκαιρία,  μια ολόκληρη οδοντοστοιχία ή ένα πηγούνι που θα έστρεφε με χάρη προς τα επάνω..
Θα στριφογύριζε στα χέρια της ένα κομμάτι πρασινογάλαζο ύφασμα,  που θα μύριζε κάτι από εκείνον..

Σ' αυτή τη ζωή το μοναδικό δικό του που κράτησε,  ήταν ένα ολοστρόγγυλο κομμάτι μέταλλο,  που το μπέρδεψε μαζί με άλλα νομίσματα στην ειδική θήκη από το υφασματένιο πορτοφόλι της..

Sunday, March 17, 2013

free





Aν ήταν να επιλέξω κάτι,  αυτό θα ήταν το συναίσθημα της ελευθερίας..  κι ας είναι μεγάλο το τίμημα..

Monday, March 11, 2013

ε; θα το ζήσεις;





Kαι μόλις νιώσεις τα πόδια σου να πατούν γη,  με ολόκληρο το πέλμα,  έχεις αγοράσει θάλασσα κι ηλιοβασίλεμα μαζί κι έχεις φανταστεί όλο το ''προσεχώς΄΄  σκηνικό.  Έχεις μαγειρέψει το φαγητό,  του 'χεις βάλει μυρωδικά,  και είσαι έτοιμος να κάνεις άλλη μια φορά το ίδιο λάθος.  Να το φας αρπαχτικά,  χωρίς να το μασάς..  και κυρίως έχοντας το ζήσει μόνο με τη φαντασία..  δικαίωμα σου να λες ''πονάω,  δεν μπορώ να..  δικαίωμα σου να το αναιρείς'',  το να το ζήσεις επίσης.  Ε;  Θα το ζήσεις;




Φέτος η Άνοιξη με βρήκε 
σ' ένα τόπο όπου κουρνιάζουν πλεούμενα
με δάπεδο από βαμβάκι
ειδικό να αποροφά τον πόνο


Thursday, March 7, 2013

''σημαντικά''





Τώρα που η απόφαση είναι δική μου,  έχω ξεχάσει πως παίρνουν αποφάσεις,  πως αρχίζουν και πως τελειώνουν κι αν ευχαριστιούνται την μέση των υποθέσεων πια.
Με ποιά κριτήρια να απορίψω και με ποιά να αποδεχτώ,  και τι ακριβώς θα είναι αυτό που θα αποδεχτώ και πόσο θα επιρεάσει τη ζωή μου που ούτως ή άλλως είναι πιά επιρεασμένη από τα διάφορα που έφερε το πέρασμα του χρόνου.

Είναι πολλά τα μικρά μικρά που χρειάζομαι,  ή μήπως τα υποτιμώ αποκαλώντας τα ''μικρά'' και δεν είναι παρά ''σημαντικά'',  ούτε μικρά,  ούτε μεγάλα,  αλλά,  πάντα,  σε όλη μου τη ζωή,  άφηνα ένα ''αλλά''  ανάμεσα σε μένα και σε όλες σχεδόν τις υποθέσεις μου,  είτε για να τις κρατώ σε απόσταση,  είτε για να μην αναμετρηθώ σε βάθος μαζί τους.  Αποτέλεσμα,  χρόνο με το χρόνο να μικραίνω όλο και περισσότερο,  μια που οι δυνάμεις μου έστεκαν αχρησιμοποίητες μην έχοντας λόγο ύπαρξης.



Μπαίνοντας εδώ μέσα, 
 δεν ξέρω ποτέ σχεδόν 
τι θα ακολουθήσει.

Sunday, March 3, 2013

γαλαζοκίτρινα





Κάτι που για μένα είναι καλό για κάποιον άλλον μπορεί να θεωρείται κάκιστο,  όμως πίστεψε με χάρηκα παρ΄όλο που θα έπρεπε να λυπηθώ και να ρωτήσω ''τι'' και ''πως'',  ένα χαμόγελο χάραξε το στόμα μου κι ανέβασε τη διάθεση μου.
Έτσι η μέρα απέκτησε ένα ξεδιάντροπο κίτρινο,  ξεχυμένο παντού,  τοίχοι,  πατώματα,  κουρτίνες,  περβάζια!

Ε καλά!
Το ότι δεν έχω πιθανότητες το γνωρίζω εκ των προτέρων.

Το ταξίδι του μυαλού όμως είναι γαλάζια όμορφο και ταιριάζει τόσο με το κίτρινο :)