υποχώρηση

Έσπασα τη μέρα δεύτερη..  ποτέ δε μου άρεσε να οδηγώ !

σαν γλάρος

Θα μετράω μια μια τις μέρες,  στη χιλιάδα θα μου αγοράσω ένα αυτοκίνητο !

κάποια πράγματα

όσο και να χτυπιέσαι

δεν θα τα αλλάξεις

είναι γραμμένα από τη μοίρα

ή μήπως όχι;

ερωτεύσιμη

Κάποιες λέξεις θυμίζουν πράσινα λιβάδια και σώματα γυμνά.  Κάποιες λέξεις προμηνύουν έναν έρωτα που έρχεται κρυμμένος σ΄ένα χειμώνα δύσκολο.  Κάποιες λέξεις φωνάζουν πως κάποιος εκεί μακριά σε χρειάζεται για να θυμηθεί και να σου θυμήσει.  Πως κάποιος εκεί μακριά,  σταυρώνει τα δάχτυλα του,  παρακαλώντας να του φέρεις τύχη!


Πρέπει να μαζέψω στο τρίτο συρτάρι το λιωμένο κόκκινο μαγιώ και το μαύρο φόδρινο φόρεμα.  Ζυγώνει Οκτώβρης!

σώμα

Δεν είναι πως σου απαντάω,  είναι που δε μπορώ να σου βγάλω βίαια τις λέξεις.  Υπομονή κι επιμονή αγνοώ τι σημαίνουν.  Θέλω να σκεπάζω το σώμα μου με σεβασμό τις νύχτες που τα άστρα κάνουν κύκλους γύρω από το φεγγάρι.  Θέλω να με ρωτήσω τι ζητάω,  θέλω να μου ψιθυρίσω τρόπους για να το συναντήσω χωρίς μετέπειτα μετάνοιες,  θέλω να περπατήσω σ΄ένα δρόμο που θα είναι στρωμένος με ρεαλισμό,  σαν αυτόν που άλοιφε σα μέλι στο ψωμί της το κορίτσι που το έλεγαν Κατερίνα.
Εσένα έχω,  μα μαζί σου πάει κι ένα αλήτικο παρελθόν που πρέπει να ξεχάσω χάριν του σκοπού.

Έχουμε χάσει το δρόμο μας μωρό μου.  Κάπου αφήσαμε τους ρόλους μας,  και συνεχίσαμε ντυμένοι ξένα κοστούμια.  Βάλαμε πολλές ψυχές ανάμεσα μας,  αγαπημένες τόσο που ούτε μας πέρασε από το νου να γυρίσουμε πίσω.

Μαγκιά θέλει.
Ότι και να διαλέξεις..

10000 χιλιάδες μίλια μακριά

Τα μπούτια από το κοτόπουλο,  έχουν σχεδόν γίνει.  Περιμένω το ρύζι.  Τρελαίνομαι για δαμάσκηνα,  αλλά δε ξέρω αν θα μου κάνουν καλό με όλο αυτό το ανακάτεμα στο στομάχι.  Η γιατρούλα χθες είπε πως πιθανόν να έχω γαστρίτιδα.  Τι θα πεί πιθανόν;  Θα πει,  μείνε μια βδομάδα χωρίς καφέδες να βάλεις μυαλό.  Χαμογελούσε.  Ήμουν μόνη στο ιατρείο της και τη φαντάστηκα να διαβάζει κάποιο μυθιστόρημα μέχρι το επόμενο ραντεβού.  Σε προσγείωσα ε;  Είχα μαζί μου μια μεγάλη ακτινογραφία θώρακα,  πεντακάθαρη!  Έφυγα με μιας βδομάδας υπομονή και το όνομα από ένα φάρμακο γραμμένο σ΄ένα μικρό τσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού.  Το κράτησα στην τσάντα μου.  Έκανα μια μεγάλη χειμερινή βόλτα με τον τεράστιο λευκό φάκελλο στα χέρια.  Η θάλασσα έχει γούστο μόνο με καλή παρέα.  Σου έχω πει;  Στη θάλασσα,  εκεί στο ύψος του μεγάλου κόκκινο κτιρίου που μοιάζει με παλιό εργοστάσιο,  το έδαφος αποτελείται από χιλιάδες μπαλώματα που με την πρώτη ευκαιρία γεμίζουν βροχή.  Τρία τέσσερα σκουριασμένα σκαλιά σε κατεβάζουν στο νερό.  Βλέπω ζευγάρια να κουρνιάζουν εκεί,  παρέα με μπύρες και αγάπη και ζηλεύω.  Βλέπω φίλους να κουβεντιάζουν αγκαλιά και πάλι ζηλεύω.  Βρέχει!  Αυτή τη στιγμή βρέχει.  Βρίσκεσαι 10000 χιλιόμετρα μακριά.  Αυτή την ώρα ίσως να έχεις πεινάσει.  Ίσως να αγοράζεις από αυτά τα τεράστια λουκάνικα με κάποια ειδική γερμανική σως.  Μπορεί και να σκέφτεσαι 10000 τρόπους πονηριάς.  Όλα έχουν αλλάξει.  Γαμημένος χρόνος,  έχει αδειάσει το κεφάλι μου από το μυαλό μου και το έχει απλώσει με πορτοκαλί μανταλάκια να στεγνώσει.  Έχεις ακούσει ποτέ βροχή πάνω σε τσίγκο;  Μοιάζει με μουρμούρισμα,  ή ψιθύρισμα.  Σιγανή ποιητική απαγγελία.  Αυτό! Αυτό που κάποτε μ΄έκανε γεμάτη με πάθος και ερωτηματικά και αγάπη ήσουν εσύ.  Τα έγραψα όλα στα χαρτιά μου,  ακόμη και το τέλος.  Τώρα δεν έχω ούτε όμορφα ούτε άσχημα πράγματα να πω.  Αυτή την άδεια μνήμη σπρώχνω κάθε φορά.  Σα το άδειο πλαστικό μπουκάλι που δεν έχει λάδι,  αλλά εσύ πεινάς.  Και το στραγγίζεις γυρνώντας το ανάποδα με την ελπίδα πως κάτι θα βγάλει.  Έστω και μια σταγόνα να σου γρασάρει τη σκέψη.  Έστω μια!

χίλια κομμάτια

Όταν τα σχέδια του κάθε Σεπτέμβρη δεν έρχονται σε μένα,  γίνομαι εγώ αυτά,  χίλια κομμάτια σε μια καθημερινότητα τόσο κοινή που δε χωράει παρά ένα πιάτο ζεστά μακαρόνια,  με κόκκινη σάλτσα από έτοιμο κουτί κονκασέ  και δυό κουταλιές κίτρινο τυρί.  Χαιδεύω το πάτωμα με το ένα πόδι.  Καταπίνω καφτά υγρά που έρχονται από το στομάχι μου,  εκείνοι οι γαμημένοι καφέδες στη θάλασσα έκαναν το μέσα μου σα το τραινάκι του τρόμου στο λούνα παρκ.


Η απόσταση δημιουργεί ψευδαισθήσεις ή η εξάρτηση;
Πως να επινοήσεις πράματα που δε γίνονται; ε;

απλανής

Φοβάμαι πως κάποια στιγμή σε μια πόρτα,  πίσω από μια λευκή κουρτίνα,  θα είμαι εγώ.  Μ΄ένα βλέμμα απλανές θα πλέκω χρωματιστές παιδικές κραυγές. Ανίκανη να αποδεχτώ το χρόνο που θα με φιλάει ρουφηχτά στο στόμα.  Θα πετάω πάνω από το Μαρόκο και θα ξεκουράζομαι στο λιμάνι της Καζαμπλάνκα.  Θα μου προσφέρω ένα ποτήρι Ατλαντικό Ωκεανό.  Θα το πιω μονορούφι.  Θα έχω κολικό.  Θα ψάχνω σιχαμερούς γιατρούς και ακτινολόγους.  Θα μου μιλούν μεγαλίστικα και θα τους απαντώ με βρεφικές κραυγές.  Οι αντιδράσεις μου θα είναι στο μηδέν.  Θα κάθομαι σε πέτρινες αυλές και ψαθωτές καρέκλες.  Θα κάνω στο μυαλό μου μια σχισμή μικρή και θα πουλάω μπαχάρια στο παζάρι.

Θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος δεν θα είναι μόνο λέξεις,  θα μυρίζει ξανά κι εγώ δε θα έχω μύτη.

από Δευτέρα

Σιγά μη σου μιλήσω σήμερα..  Τώρα που χόρτασα επιβεβαίωση..

Από Δευτέρα πάλι..

απωθημένα

Δεν το έκανες,  αλλά θα έκοβες φλέβες να το έχεις κάνει!  Ποιά λέξη κολάει σ΄αυτή την κατάσταση γάντι;
Στη ζωή φίλε μου,  συχνά πυκνά βρίσκεσαι σε σταυροδρόμια.  Εκεί λοιπόν,  καθώς βρίσκεσαι κάπου στο κέντρο του κόμβου κι αναρωτιέσαι το μέλλον σου,  δεν πετάς αποσκευές για να ελαφρώσεις από το βάρος.  Κι αν τις πετάξεις,  δε γυρνάς μετά πίσω,  λίγο πιο προσγειωμένος,  λίγο πιό ώριμος να τις ψάξεις.  Γιατί το πιό πιθανό είναι κάποιος να έχει βρει τη βαλίτσα,  και να την έχει κάνει δική του μαζί με όλο το περιεχόμενο.
Υπάρχει και μια άλλη λύση..  να μιλήσεις όταν ΠΡΕΠΕΙ.  Ας έχουν αλλάξει οι συνθήκες.  Ποτέ δε ξέρεις αν ο άλλος  κουβαλάει επάνω του την ίδια τρέλλα.  Τον ίδιο πόθο για σένα όπως κι εσύ για αυτόν.  Την ίδια εκτίμηση και τον ίδιο θαυμασμό.
Αποτέλεσμα;
Χρόνια βουτηγμένα στο λεμόνι.  Ένα κλικ πάντα διαφορετικό από αυτό που θα θέλαμε.  Κι έκανε το λεμόνι τη διαφορά.  Κι ας βάζαμε ζάχαρη.  Και μπακάρντι.  Και ομπρελλίτσα.  Τρελαίνονται οι άνθρωποι όταν θέλουν κάτι άλλο από αυτό που έχουν.  Και για το αδοκίμαστο.  Κι ας είναι το δοκιμασμένο καλύτερο.  Ποιός νοιάζεται.

Λυπάμαι για όσα μου είπες εχθές.  

σαν καθρέφτης

Kάτι μου κάνει αυτή η ώρα,  κάτι σαν να στέκομαι μετέωρη ανάμεσα σε εκατομμύρια κόκκους ερήμου.  Ένα αντίο,  και η αίσθηση του διαφορετικού,  μαζί με μια μικρή ποσότητα ''δήθεν''.  Τα αεροπλάνα,  παίρνουν μαζί τους ανθρώπους που αγαπάμε,  που θα θέλαμε να τους μοιάζουμε ή στην καλύτερη περίπτωση θα θέλαμε να έχουμε μια τόσο έντονη προσωπικότητα ώστε να θέλουν να μας μοιάσουν.
Είναι σα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη,  αλλά μέσα εκεί ''η άλλη''.
Ξέρεις,  ένα κλικ παραπάνω χάιδεμα από τη φύση πόσους πόντους δίνει;
Λίγο πιο εύστροφη,  λίγο πιο καλοφτιαγμένη,  λίγο πιο αεράτη,  λίγο..  ένα τόσο δα κι είναι σα να βλέπω εμένα αλλά στο αντίθετο μου.  Στην αρχή,  λειτουργούμε σαν τα συγκινωνούντα δοχεία.  Δίνουμε η μία στην άλλη ότι μας περισσεύει.  Συνήθως όμως λειτουργούμε όπως σ΄εκείνο το ανέκδοτο με το γρύλο.  Ένα κλικ κι αυτό μα η αλλαγή τεράστια.  Μάθαμε να πέφτουμε με τα μούτρα για να κλωτσήσουμε μετά.  Δε ξέρω που μαθαίνεται αυτό.  Πόσο παλιά μας τον φύτεψαν αυτό το σπόρο,  και ποιοί και γιατί.  Τι κουβαλούσαν στο κεφάλι τους δε ξέρω.
Τελικά,  βρέξει δε βρέξει το καλοκαίρι θα ξαναφανεί μήνες μετά.  Καλύτερα να βρέξει..  να γίνει η έρημος βροχή..